[Fic Harry Potter | DMHP] #drarry_weeklyth รักข้างเดียว

 

Drarry_WeeklyTH #10

[ One Sided Love ]

Pairing : Draco Malfoy x Harry Potter

Type : AU fic | Drama

 

 

---

 

 

ฤดูฝนปีนี้ หนักหน่วงและหนาวเหน็บกว่าทุกๆ ปีที่ผ่านมา เขาสัมผัสได้

 

สองขาเรียวยาวใต้กางเกงผ้าเนื้อดีสีดำยาวกำลังก้าวออกไปตามทางด้วยความเร็วที่มากกว่าการก้าวเดินปกติ อย่างไม่สนใจว่าตามทางจะเต็มไปด้วยน้ำที่เจ่อนองขนาดไหน จนทำให้ทุกย่ำก้าวที่เหยียบลงไป หยดน้ำมากมายสาดกระเซ็นขึ้นมาจนเปียกชุ่มตั้งแต่ชายกางเกงไปจนถึงหัวเข่า

 

เจ้าของร่างรู้เพียงแค่ว่าเขาจะต้องรีบไปยังที่ที่หนึ่งให้ไวที่สุด

 

ตาคมปลาบพยายามกวาดมองไปยังริมถนน ที่ที่เขาได้รับข้อความบอกมาจากคนคนหนึ่งว่าตัวเองอยู่บริเวณป้ายรถเมล์ไม่ไกลจากคอนโดของคนที่วิ่งมา

 

สภาพอากาศที่ค่อนข้างเลวร้ายด้วยสายฝนเทกระหน่ำจนทุกอย่างขาวโพลน ไหนจะยังตอนนี้คือเวลาดึกสงัดเกือบสี่ทุ่มด้วยแล้ว อะไรๆ ก็ดูจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

 

มือใหญ่กำด้ามร่มไว้มั่น เดินไปด้านหน้าด้วยความระมัดระวังเพื่อมองหาใครที่เขายอมวิ่งออกจากคอนโดมาตามหา

 

เรือนผมสีดำสนิท เปียกลู่น้ำจนแนบไปตามโครงหน้า ร่างเล็กใต้เสื้อผ้าเปียกชุ่มไปทั้งตัว หากจะมองหาว่าไม่เปียกตรงส่วนไหนบ้างก็คงจะเป็นการยากเต็มแก่

 

สายลมและสายฝนพากันกระหน่ำไม่ขาดสาย เคล้าไปกับเสียงฟ้าร้องคำรามเกือบทุกนาที ทุกอย่างแจ่มชัดผ่านโสตประสาทและสัมผัสรับรู้ของร่างเล็กที่ตระกองกอดตัวเองในที่หลบฝนที่แทบไม่ได้ช่วยสักนิด ความเลวร้ายของสภาพรอบตัว ไม่ได้ย่ำแย่เท่าความรู้สึกในใจที่กำลังบอบช้ำอยู่แม้แต่น้อย

 

นานแค่ไหนไม่รู้กับการทิ้งตัวให้นั่งจมอยู่กับหยาดน้ำจากฟ้า ใบหน้าที่เปียกชื้นจนเย็นจัดในเวลานี้ แยกไม่ออกแล้วว่าเกิดจากน้ำฝนที่สาดกระเซ็นมาโดนใบหน้าหรือว่าน้ำตาของตัวเองที่ไหลลงมาไม่ขาดสายกันแน่

 

เขาไม่อยากจะใส่ใจต่อสิ่งใดอีกแล้ว

 

สิ่งเร้าจากภายนอกแทบไม่มีผลกับตัวเขาในเวลานี้ ที่รับรู้ได้มีเพียงความเจ็บปวดที่แล่นริ้วไปตามร่าง เจ็บจนชา อยากจะทิ้งตัวและปล่อยให้อะไรมันสิ้นสุดลงที่ตรงนี้ ที่เจ็บมากที่สุดก็คงไม่พ้นเป็นที่ ‘หัวใจ’

 

ดวงตากลมที่คลอไปด้วยหยดน้ำเงยขึ้นจากสองแขนที่ฟุบอยู่ เหม่อมองไปยังความขาวโพลนของสายฝนที่เทลงมา เหมือนหัวใจของเขาไม่มีผิด มันทั้งว่างเปล่าและถ้ามันร้องไห้ได้ ก็คงจะไม่ต่างกันกับเจ้าของร่างในเวลานี้

 

สองมือกอดตัวเองแน่นขึ้นด้วยความหนาวที่เริ่มคืบคลานเข้ามา สายลมที่พัดปะทะร่างทำให้ผิวกายเย็นเยียบมากขึ้น หนาว…อาจจะหนาวไปจนถึงกระดูก ถ้าสายลมที่ว่าสามารถพัดพาเอาความเศร้าหมองออกไปได้เขาก็ต้องการจะให้มันเป็นเช่นนั้น แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้นสักนิด

 

ถ้าไม่มีร่างกายนี้ หัวใจก็จะไม่ต้องเจ็บ..ใช่ไหม?

 

สองขาพาเจ้าของร่างหยัดกายขึ้นด้วยความโงนเงน การนั่งตากฝนมาเป็นเวลานานเริ่มทำให้สติที่แทบไม่มีของตัวเองในตอนแรกมันเลือนรางหายไปมากกว่าทุกที

 

หยาดน้ำจะชำระทุกอย่าง แม้แต่ตัวตนของเขาในเวลานี้ก็เช่นกัน

 

แสงไฟจ้าที่กลางถนนเคลื่อนใกล้เข้ามา คนที่เดินอยู่กลางถนนไม่ได้ใส่ใจต่อมันเท่าไหร่นัก ดวงตาที่พร่าเลือนอยู่แล้วเหล่มองไปทางต้นทางของแสงและเสียงที่รู้สึกว่าคล้ายจะดังจนแสบหู เพียงเอียงคอมอง และหยุดนิ่งอยู่เช่นนั้น

 

ตุบ!

 

ความรู้สึกเบาหวิวพุ่งเข้ามาปะทะอย่างรวดเร็วจากด้านหลัง พร้อมกับความอบอุ่นอันน่าประหลาดใจ

 

ท่ามกลางพายุฝนที่หนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจแบบนี้ มันไม่ควรจะมีอยู่เลยแท้ๆ

 

สองขาที่เคยออกเดินในทีแรก กลับมาพับนั่งอยู่กับพื้นอีกครั้ง ผิดที่ครั้งนี้เหมือนเขาจะไม่ได้นั่งมันลงที่พื้นแข็งและเปียกชื้นอย่างในทีแรก ใบหน้าขาวเล็กซีดเซียวค่อยๆ หันกลับ มองไปยังด้านหลัง

 

ความอบอุ่นที่เข้ามาฉุดดึงและกำลังโอบล้อมเขาไว้ในเวลานี้

 

แฮร์รี่เอียงคอมองคนที่เหมือนกำลังขยับปากพูดอะไรบางอย่างกับเขา แต่ในเวลานี้เหมือนโสตประสาททั้งสองข้างของตัวเองมันดับไปหมด ที่ยังรับรู้ได้ คงจะมีเพียงแววตาที่ทอดมองมาอย่างเป็นห่วงที่ปิดไม่มิดจากแววตาสีเทาประกายฟ้าของคนตรงหน้าเท่านั้น

 

ในเวลานี้ ยังมีใครจะห่วงเขาได้อีกอย่างนั้นเหรอ?

 

คนที่ตากฝนมานานเผลอคู้ตัวกอดตัวเองตามสัญชาตญาณ เขาในเวลานี้หนาวเหน็บและรู้สึกโดดเดี่ยวที่สุดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หากจะหาสักคนที่เป็นหลักให้กับตัวเองได้ในเวลานี้ ก็คงจะมีแค่เขา..

 

เดรโกเบิกตาค้าง หัวใจทั้งดวงคล้ายกับถูกกระชากออกไปจากอกเมื่อร่างเล็กในอ้อมแขนทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดโถมมาใส่ตัวเขาที่กำลังนั่งอยู่เบื้องล่าง ไม่ว่าจะส่งเสียงเรียกเท่าไหร่ แฮร์รี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา ฝ่ามือใหญ่ทาบไปตามร่างกายที่เปียกไปทั้งตัวด้วยความร้อนใจ

 

ร้อนไปทั้งตัว ทั้งใบหน้า ลำคอ แขน

 

สองแขนแกร่งกอดคนในอ้อมแขนตัวเองแน่นคล้ายจะให้ความอบอุ่น แม้ตัวเองก็ยังเปียกโชกไปไม่แพ้กัน ตาคมเหลือบมองร่มคันใหญ่สีเทาที่เขานำติดตัวมาด้วยในทีแรกอย่างเฉยเมย

 

ในเวลานี้มันคงไม่สะดวกเท่าไหร่ถ้าจะพาคนไม่ได้สติในอ้อมแขนไปพร้อมโดยที่ถือร่มคันใหญ่

 

เดรโกตัดสินใจช้อนร่างเล็กเข้ามาในอ้อมแขนก่อนจะหยัดกายยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว คอนโดของเขาอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ถ้ารีบวิ่งไปก็คงทันพอที่จะไม่ทำให้ไข้ของแฮร์รี่ขึ้นสูงไปมากกว่า

 

โทษฟ้าฝนที่ดันมาตกพอดีในเวลานี้

 

โทษตัวเองที่ออกมาช้าเกินไป

 

ภาพเมื่อครู่ยังคงติดตา ความรู้สึกที่ราวกับถูกควักหัวใจออกจากอกเป็นอย่างไร เดรโกแทบจะรู้ซึ้งดีในไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ ถ้าเขามาช้าเพียงนิด แค่เพียงเสี้ยววินาที

 

อาจไม่มีแฮร์รี่ในอ้อมกอดตัวเองตอนนี้แล้วก็ได้

 

ความหวาดกลัวแล่นไปตามร่างจนเดรโกกระชับร่างในอ้อมแขนแน่น สบฟับขบเข้าหากันจนได้ยินเสียงบดกราม ร่างกายของเดรโกสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ แต่ทุกจังหวะก้าวเดินยังคงมั่นคง ฝ่าสายฝนที่กำลังบาดไปตามผิวของเขา จนรู้สึกเจ็บ แต่คงไม่อาจเท่าความเจ็บในใจที่กำลังก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ

 

บานประตูห้องนอนกว้างถูกเตะออกโดยเจ้าของแทบจะทันทีที่มาถึง จัดการวางคนป่วยที่ไม่ได้สติไปแล้วลงกับเตียง เสื้อผ้าที่เปียกโชกจนแนบไปกับลำตัวของร่างเล็กถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเจ้าของห้องเองก็อยู่ในสภาพที่เปียกจนดูไม่ได้เหมือนกัน

 

ใช้เวลาอยู่พักใหญ่กว่าจะจัดการคนป่วยเรียบร้อย เดรโกยืดตัวขึ้นเมื่อตวัดผ้าห่มคลุมร่างบนเตียงได้เรียบร้อย ความร้อนใจด้วยกลัวว่าแฮร์รี่จะเป็นอะไรไปเสียก่อนทำให้เดรโกแทบลืมไปเลยว่าตัวเองก็เปียกมากขนาดไหนเช่นกัน ร่างสูงยืนเท้าเอวทอดสายตามองไปยังใบหน้าซีดเซียวเพราะพิษไข้ด้วยสายตาหม่นหมอง ฝ่ามือยกขึ้นขยี้เส้นผมเปียกชื้นของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะรีบผลุบเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระของตัวเองต่อ

 

เจ้าของคอนโดหรูตกใจเล็กน้อยเมื่อเขาเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าคนที่เขาเพิ่งจะช่วยมากำลังปรือตาเหม่อลอยมองไปนอกหน้าต่างที่ยังคงเห็นว่าสายฝนเทกระหน่ำลงมาขนาดไหน แม้จะไม่ได้ยินเสียงก็ตาม

 

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไรในเวลานี้ ผ้าขนหนูผืนเล็กที่กำลังเช็ดเส้นผมของตัวเองจึงเป็นสิ่งเดียวที่เดรโกนึกออกว่ามันควรจะขยับต่อไป

 

ดวงตาที่เดรโกเคยคิดว่ามันช่างสวยงามและน่ามอง ในเวลานี้มันก็ยังคงสวยในความคิดเขา ผิดแค่ว่า มันหม่นแสงและไร้ประกายของความสุขดังเช่นทุกที

 

ขอบตาแดงๆ บ่งบอกว่าเจ้าของผ่านการร้องไห้อย่างหนัก ตอนนี้มันเริ่มจะแดงก่ำและคลอไปด้วยหยดน้ำอีกครั้งยามที่เจ้าของดวงตาทอดมองเลยไปไกล ออกไปยังความมืดของท้องฟ้ายามค่ำคืน ภายใต้ใบหน้าที่แสนเรียบนิ่งและไร้เสียงสะอื้นใดๆ ความคิดของแฮร์รี่กำลังโลดแล่นไปขนาดไหนกัน

 

เดรโกต้องการจะรู้ แต่เขา.. ไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น

 

ทำได้แค่ห่วง ในฐานะ ‘เพื่อนสนิท’ ก็เท่านั้น

 

แต่สิ่งที่จะทำให้แฮร์รี่สูญเสียการเป็นตัวเองได้ขนาดนี้ ก็มีเพียงไม่กี่อย่าง และเดรโกคิดว่าตัวเองรู้ดีว่ามันคืออะไร

 

เขาคนนั้นที่เคยเป็นตัวจริงของแฮร์รี่ คนที่แฮร์รี่รักและยอมมอบหัวใจให้ทั้งดวง ในเวลานี้เขาคนนั้นคงจะปาหัวใจดวงน้อยนั้นกลับคืนสู่เจ้าของเสียแล้ว

 

ต้องการ ที่จะรับหัวใจที่บอบช้ำนั้นมาดูแลเสียเอง แต่สถานะระหว่างพวกเขา…

 

เส้นที่เดรโกไม่อาจข้ามมันไปได้เลยสักครั้งตั้งแต่แรก รั้งให้เขายังยืนอยู่ที่ตรงนี้ ยืนอยู่ที่เดิม ในพื้นที่ที่แฮร์รี่จัดไว้เป็นเซฟโซนของตัวเองเท่านั้น

 

ในฐานะเพื่อนสนิท ที่เป็นไปได้ทุกอย่าง

 

เดรโกยอม

 

ขอแค่เพียงยังอยู่ในสายตาของแฮร์รี่ ในระยะปลอดภัยที่แฮร์รี่จะยังคงมองเห็นเขาอยู่เคียงข้างเสมอไม่ไปไหน เท่านั้นก็พอ

 

แม้ความรู้สึกที่มีให้ มันจะมากเกินกว่านั้น แต่แฮร์รี่ใจแข็งขนาดไหน เดรโกรู้ดีมาตลอด

 

เสียงของแฮร์รี่ที่เรียกชื่อของเดรโกมันช่างแผ่วเบาและแหบแห้งจนแทบไม่ได้ยิน แต่ในห้องที่มีพวกเขาเพียงแค่สองคน มันไม่ใช่อุปสรรคเลย

 

ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้ จนกระทั่งทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ข้างคนที่ยังคงเหม่อมองไปไกลนอกหน้าต่าง ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้ากัน

 

เดรโกแค่นยิ้มให้กับตัวเอง นั่งนิ่งมองหยาดน้ำตาของแฮร์รี่ไหลไปตามหางตาหยดแล้วหยดเล่าด้วยจิตใจที่แหลกสลายพอกัน แฮร์รี่ในเวลานี้ช่างดูเปราะบางและอ่อนแอมากเสียจน เดรโกกลัวว่าถ้าเขาเผลอแตะแม้เพียงปลายนิ้วลงไป อีกฝ่ายอาจจะแหลกสลายคามือ

 

ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่เดรโกกลับรู้สึกว่าอีกคนช่างห่างไกลจากเขาเสียเหลือเกิน

 

แม้ใกล้ แต่ก็รักไม่ได้

 

กอดของแฮร์รี่ที่สัมผัสลงกับตัวของเดรโก มันช่างแห้งแล้ง และเปลี่ยวเหงาในความรู้สึก เป็นได้เพียงแค่ที่ยึดเหนี่ยว เป็นหลักไว้ให้อีกคนได้พึ่งพิงเท่านั้น

 

ไม่มีความรู้สึกอื่นใดเข้ามาปะปน

 

ไม่มีความรัก ไม่มีความชอบ ไม่มีอะไรทั้งนั้น

 

ว่างเปล่าเหมือนดวงตาคู่สีมรกตที่เดรโกชอบมองในตอนนี้

 

สัมผัสเปียกชื้นที่เสื้อจากหยดน้ำตาของคนที่ใช้เขาเป็นหลักยึดและแรงสั่นเทาเบาๆ คล้ายจะพังทลายทุกความอดทนของเดรโกลงไปทุกวินาที

 

ถ้าเป็นแต่ก่อน น้ำตาก็คงเป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยปลอบประโลมให้เขาไม่ฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ แต่ในเวลานี้ เวลาที่มีใครอีกคนอ่อนแอมากเกินพอแล้ว เขาจะทำตัวอ่อนแอตามไม่ได้

 

จุกในอกทุกครั้งเมื่อคิดถึง แม้จะไม่ได้ฟูมฟายออกมา

 

โทษตัวเอง…อีกครั้ง ที่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรคนตรงหน้าได้เลย แม้คำพูดสักคำ ก็ยังคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าควรจะพูดปลอบอย่างไร กับคนที่ใจสลาย คำพูดไหนถึงจะช่วยเหนี่ยวรั้งได้ดีที่สุดกัน?

 

เดรโกไม่อาจหาคำตอบนั้นได้ เพราะเขาก็ไม่เคยรู้สึกว่าจะมีคำพูดประโยคไหนที่จะฉุดรั้งเขาขึ้นมาได้

 

คงมีเพียงเวลาเท่านั้น ที่ช่วยเยียวยา

 

เคยคิดว่าตัวเองจะชินชา เข้มแข็งและแข็งแกร่งพอที่จะยืนอยู่ข้างๆ อีกคนได้อย่างเต็มภาคภูมิ โดยที่ไม่ต้องรู้สึกใดๆ อีก แต่ในตอนนี้ เดรโกรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดไปถนัด ไม่มีความชินชาและเข้มแข็งใดๆ ทั้งนั้น

 

แต่ถ้าแฮร์รี่ต้องการ ให้เขาที่พักพิง ก็ไม่มีเหตุผลใดที่เดรโกจะต้องปฏิเสธ ถ้าเขาสามารถรับเอาความเจ็บปวดของแฮร์รี่มาไว้ที่ตัวเองได้และช่วยให้คนตัวเล็กกลับมามีความสุขได้อีกครั้ง เขาก็ยินดี

 

ในฐานะเพื่อนสนิทคนนี้ เขาจะประคองอีกคนไปจนสุดทางเอง

 

ฝ่ามือหนาวางลงบนกลุ่มผมสีดำที่ยังเปียกชื้นเล็กน้อยอย่างแผ่วเบา หวัง..หวังลึกๆ ว่าความอบอุ่นจะช่วยเยียวยาอีกฝ่ายให้ดีขึ้นได้ แม้เล็กน้อยก็ยังดี

 

ดวงตาสีเทาหม่นเหลือบมองไปนอกหน้าต่าง จะผ่านคืนนี้ไปได้อย่างไร เขาก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้

 

สายฝนด้านนอกยังคงเทกระหน่ำ ประสานกับเส้นแสงสายฟ้าที่ปรากฏเป็นบางครั้ง คล้ายกับจะร่ำไห้ไปกับหัวใจที่แหลกสลาย..ทั้งสองดวง จากความรัก

 

เฝ้ารอคอยในสักวัน ว่าจะมีสักวิธีที่ทำให้เรามีความสุขด้วยกัน

 

 

HOPE

 

---

 

TALK!

ชิงพนมมือรอเลยค่ะ และไหว้ย่องามๆ แบบมิสแกรนด์ หัวข้อนี้มันได้ใจอิช้อยยิ่งนัก! มันคงไม่เศร้าถึงขั้นร้องไ้โฮๆ แต่จะหน่วงไหม ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ตอนเขียนก็รู้สึกหน่วงในอกนิดหน่อย แต่ก็ไม่มาก รอฟีดแบกจากทุกคนนะคะ!

มาเม้ากันได้ที่เดิมเลย จะเมนชั่นในทวิตหรือ #CLDMHPwhis ก็ได้งับบ