[Fic IDOLiSH7 : Gaku x Ryu] Obligation

 

Obligation (พันธะ)

Pairing : Yaotome Gaku x Tsunashi Ryunosuke

Type : one shot

Warning : R18 | ABO Verse 

---

 

 

“นี่ แน่ใจนะ จะไม่พักก่อนแน่เหรอ?”

 

น้ำเสียงเจือความเป็นห่วงดังขึ้นในห้องโดยสารรถยนต์คันหรู ฝ่ายคนขับที่เอ่ยถามหันมามองคนที่นั่งข้างกายซึ่งกำลังปลดสายคาดนิรภัยออกเก็บไว้ช้าๆ จัดชุดกับทรงผมพร้อมกับคว้าข้าวของมาถือในมืออย่างไม่ทุกข์ร้อนด้วยแววตายอมแพ้

 

“ไปทำงานก่อนนะครับ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยนของคนนั่งข้างกายดังขึ้นอย่างสบายๆ เตรียมเปิดประตูลงจากรถ ถ้าไม่ติดท่อนแขนข้างขวาถูกคว้าไว้ด้วยคนขับเสียก่อน

 

“อะไรเหรอ” ดวงตาสีทองสุกใสเบิกมองด้วยความสงสัย ศีรษะทุยเอียงน้อยๆ คนมองใจกระตุกกับท่าทางน่ารักแบบนี้ แต่คนข้างกายไม่พูดอะไรเพียงโน้มใบหน้าเข้าใกล้และประทับริมฝีปากกับคนทำท่าทางน่ารักแผ่วเบา

 

เสียงครางเบาในคอคนถูกรุกรานดังขึ้น ริมฝีปากอิ่มเผยอออกเล็กน้อยอนุญาตให้ใครอีกคนเข้ามาได้ ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ปฏิเสธความตั้งใจนั้น จูบอ่อนหวานดำเนินอยู่ซักพักก่อนที่ฝ่ายคนรุกจะผละออกเสียเอง

 

“ถ้ารู้สึกไม่ดีก็กลับทันทีเลยเข้าใจไหม ทิ้งงานไปเลย”

 

ริวโนะสุเกะอมยิ้มส่ายหัวนิดๆ ให้กับคนขี้กังวลตรงหน้า ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบแก้มเนียนของอีกฝ่าย

 

“ครับท่านประธาน ผมจะทิ้งงานทันทีครับ”

 

ท่าทางไม่ทุกข์ร้อนของริวทำให้กาคุขมวดคิ้วมุ่น ตัวต้นเหตุที่ทำให้กาคุไม่สบายใจก้าวลงจากรถไป ไม่ลืมที่เจ้าตัวจะหันหลังมาหาแล้วยกมือขึ้นโบกหยอยๆ ให้กับเขาที่นั่งด้านใน จากตรงที่เขาจอดรถและริวลงไป ห่างจากบริษัทประมาณหนึ่งป้ายรถเมล์ มันเป็นข้อตกลงของริวที่ขอให้กาคุปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นหัวหน้าและลูกน้องปกติทั่วไป ไม่ใช่คนรัก

 

จริอยู่ที่ว่าเรื่องความสัมพันธ์ของประธานบริษัทและหัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์และการตลาดคนนี้จะไม่ใช่ความลับเสียทีเดียวชนิดที่ไม่มีใครรู้เลย แต่ 80% ของคนในบริษัทก็ไม่มีคนทราบเรื่อง

 

ก็มันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่จะต้องป่าวประกาศให้ใครต่อใครรู้ขนาดนั้น ถ้ารู้ก็รู้ไปไม่ปิดบัง ถ้าไม่รู้ก็ปล่อยเงียบๆ ไปแบบเดิม แต่ดูเหมือนว่าคนที่เป็นลูกน้องจะเป็นฝ่ายอยากเก็บความสัมพันธ์นี้เอาไว้มากกว่า อย่างการมาทำงานร่วมกันในทุกเช้า ริวจะขอให้กาคุแวะส่งตัวเองลงก่อนหนึ่งป้ายเสมอแล้วเจ้าตัวจะเดินเข้าบริษัทไปเอง

 

แล้วคนไม่อยากขัดใจแฟนตัวเองอย่างกาคุจะทำอะไรได้ เจอสายตาออดอ้อนออเซาะ ก็ใจบางยวบไปแล้ว

 

และวันนี้ก็เช่นกัน เรื่องที่กาคุกำลังกังวลก็คือริวที่ไม่ฮีทมา 2 เดือนแล้ว

 

ไม่ใช่ว่าริวท้องจนไม่ฮีท ทีแรกกาคุและริวก็พากันดีใจอยู่ที่ริวไม่มีอาการฮีท คิดว่าอาจจะท้อง แต่พอลองตรวจ กลับได้ผลว่าไม่มีการตั้งครรภ์ตามที่หวัง แม้จะผิดหวังไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้จริงจังขนาดที่ว่าจะรีบมี การรอคอยอาการฮีทในเดือนต่อมาจึงเป็นเรื่องปกติ แต่ปรากฏว่าเดือนที่แล้วริวก็ยังไม่มีอาการฮีทอีก คราวนี้ทั้งสองคนจึงตัดสินใจไปพบแพทย์เพื่อตรวจหาครรถ์อีกครั้งเผื่อว่ารอบแล้วที่ตรวจเสีย แต่ผลก็ยังเป็นแบบเดิม

 

แพทย์เองก็ให้ความเห็นว่าอาจเป็นความผิดปกติของฮอร์โมนในร่างกาย บางครั้งผู้หญิงเองก็ยังขาดประจำเดือนไปดื้อๆ ริวเองก็อาจจะอยู่ในกรณีที่ฮอร์โมนอาจจะปรับเปลี่ยนอะไรบางอย่างจนทำให้ไม่มีอาการฮีทอย่างที่ควรจะเป็น และแนะนำให้ลองดูอาการไปอีก

 

จนกระทั่งย่างเข้าสู่เดือนท่ี่สาม วันนี้ตามกำหนด คือวันที่ริวจะฮีทครั้งแรกของเดือน และใช่ มันนิ่งมาก นิ่งเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนสองเดือนที่ผ่านมา ทั้งที่ปกติก่อนวันเข้ารอบฮีท ริวจะเริ่มมีอาการกระสับกระส่าย และวันนี้ของเดือนพวกเขาทั้งสองก็จะพากันลางานและ…หยุดงานไปอีกเกือบอาทิตย์ แต่วันนี้และเมื่อวาน ริวไม่มีอาการอย่างว่าเลย

 

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้กาคุวางใจเลยแม้แต่น้อย ในบริษัทของเขามีอัลฟ่าอยู่ไม่น้อย ถ้าหากริวเกิดฮีทแตกกลางบริษัทขึ้นมา เขาและริวที่ิอยู่ไกลกันพอสมควรคงทำให้ริวลำบากไม่น้อยแน่ๆ ที่สำคัญคือ ริวยังไม่ถูกกาคุกัดสร้างรอยพันธะที่ลำคอ

 

……………

 

ร่างสูงโปร่งของประธานบริษัทในชุดสูทสีดำสนิทคลุมทับเชิ้ตเทาอ่อนด้านในเดินเข้ามาด้านในบริษัทอย่างคุ้นเคย เหล่าพนักงานที่มองเห็นพากันทักทายตามมารยาท กาคุก้มหัวรับเล็กน้อยแล้วพาตัวเองเข้าลิฟต์ไปยังแผนกประชาสัมพันธ์ ทั้งที่ชาติๆ นึงจะเข้ามาสักที สร้างความตื่นตกใจให้กับพนักงานอยู่ไม่น้อย จนพากันลนลานมือไม้อ่อน

 

“ตกใจอะไรล่ะ ทำงานไป” กาคุว่าเนิบนาบด้วยเสียงไม่เบาไม่ดังมากนัก หัวหน้าแผนกที่อยู่ด้านในสุดเมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยจึงเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารแล้วเอียงคอมอง…ประธานบริษัทตรงหน้า

 

“ปกติคุณไม่มาถึงที่นี่นีครับ มีอะไรรึเปล่า”

 

“เป็นห่วงนาย”

 

รูปประโยคที่เอ่ยออกมาแทบจะทันทีแถมยังความหมายแปลกประหลาดในคำพูดที่ดูไม่ใช่เรื่องงานสักนิดเรียกสีหน้าตื่นตกใจระคนสงสัยจากบรรดาลูกน้องทั้งหมดในระแวกที่ได้ยินได้ แต่หัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์กลับเพียงจุดยิ้มละมุนบนใบหน้าและขยับชิดประธานมากขึ้น

 

“พูดแบบนี้.. ลูกน้องผมก็ตกใจหมดสิ เรื่องงานสำคัญที่คุณให้ผมทำเมื่อสองวันก่อนใกล้เสร็จแล้วล่ะครับ เหลือตรวจแก้อะไรที่ยังตกค้างอยู่เล็กน้อย บ่ายนี้น่าจะส่งให้คุณเซ็นรับรองได้”

 

คล้ายได้ยินแว่วเสียงถอนหายใจโล่งอกจากบรรดาคนรอบข้าง ลูกน้องทั้งหลายพากันถอนสายตาออกจากชายหนุ่มทั้งสองผู้เป็นหัวหน้าตัวเองแล้วพากันก้มหน้าทำงานต่อ ที่แท้ก็เรื่องงาน ไม่ได้มีเรื่องอะไรพิเศษให้ได้สนอกสนใจกว่านี้

 

กาคุกลอกตาไปมาอย่างยอมแพ้ในลูกเล่นแพรวพราวรู้จักหลบหลีกของริว เส้นผมสีเทาสว่างขยับส่ายเล็กน้อยตามการพยักหน้ารับของเจ้าของ ก่อนที่ร่างสูงโปร่งของผู้เป็นประธานบริษัทจะเดินออกจากแผนกประชาสัมพันธ์ไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

ท่าทางหัวเสียของกาคุเรียกริวให้ยกยิ้มขำเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองต่อ แต่ไม่วายที่ผู้ช่วยของริว อิสึมิ มิตสึกิ จะชะโงกหน้าเข้ามาแซวสักดอก

 

“ระวังประธานหักเงินเดือนนะ ไปกวนเขา”

 

เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นสองรอบ ก่อนตามด้วยน้ำเสียงสบายๆ “ก็ใช้เงินเขาแทนละกันครับ”

 

…………..

 

เข้าสู่ช่วงพักเที่ยงที่พนักงานคนอื่นพากันออกไปทานข้าว ตอนนี้ทั่วทั้งแผนกประชาสัมพันธ์รวมถึงแผนกอื่นก็พากันบางตา แต่ริวและมิตสึกิยังคงนั่งทำงานกันอยู่อย่างไม่คิดจะลุกไปไหน มิตสึกิให้เหตุผลว่าเจ้าตัวพกข้าวกล่องมาอยู่แล้ว แล้วก็รอเลขาของประธานว่างถึงจะยกขึ้นไปกินด้วยกัน และเพราะประโยคนี้ทำให้คนร่างเล็กถูกหัวหน้าแซวไปอีกชุดใหญ่

 

ส่วนริวนั้นบอกว่าจะรอทำงานสำคัญที่กาคุให้มาให้เสร็จไปทีเดียว แล้วค่อยออกไปกินข้าว

 

แต่ในขณะที่อีกไม่เท่าไหร่งานก็จะเสร็จ ริวกลับรู้สึกว่าร่างกายของเขามีบางอย่างแปลกๆ

 

อาการที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิด หลังจากที่ไม่ได้เป็นมาตลอดสองเดือนที่มา…..

 

ดวงตาสีทองกะพริบรัว ริมฝีปากเม้มแน่นพยายามคิดว่าตัวเองอาจจะคิดไปเองแล้วลงมือพิมพ์งานต่อ ยังไงซะเขาก็จะต้องเอางานนี้ขึ้นไปให้กาคุเซ็นอยู่แล้ว

 

แต่สมาธิของริวเริ่มขาดห้วงมากขึ้น เม็ดเหงื่อเริ่มผุดพรายตามข้างขมับ ฝ่ามือปวดเกร็งเล็กน้อยจนไม่สามารถจรดปลายนิ้วลงกับแป้นพิมพ์ได้ตามใจนึก รวมถึงความรู้สึกที่ตรงนั้นของเขามันกำลังบีบเกร็งไปมาจนริวเริ่มรู้สึกไม่สบายตัว

 

ริวยกมือขึ้นกุมอกของตัวเองไว้แน่น หัวใจเต้นรัวแรงขึ้นมาสองสามจังหวะจนรู้สึกเจ็บอก เลือดในกายพุ่งพล่าน สัมผัสได้ว่าอุณหภูมิในกายสูงจนร้อนไปทั่วทั้งตัว ปกติแล้วถ้าเขาจะฮีทมันไม่เคยรุนแรงขนาดนี้ อย่างมากก็รู้สึกถึงความผิดปกติเล็กน้อยที่ยังพออดทนเอาไว้ได้เป็นวัน ไม่ได้รู้สึกทรมานจนเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ขนาดนี้

 

“ม มิต..”

 

“หือ? อึก!! ร ริว!”

 

ริวฟุบหน้ากับโต๊ะ มือข้างหนึ่งกุมอกแน่น มืออีกข้างพยายามกดช่วงล่างของตัวเองที่จู่ๆ ก็ร้อนผ่าวและแน่นตึงขึ้นมา ใบหน้าและลำคอเริ่มมีเม็ดเหงื่อพรายจนชุ่มโชก มิตสึกิรีบปรี่เข้ามาหาแทบจะทันที ปลายจมูกรั้นสูดดมกลิ่นรอบตัวก็พบว่าฟีโรโมนของริวเริ่มจะแพร่ออกมา แต่เขาที่เป็นโอเมก้าเหมือนกันทำให้ไม่มีผลอะไร

 

“ยา ยาอยู่ไหน!” คนตัวเล็กถามอย่างร้อนรน เจ้าตัวไม่รอให้ริวตอบ มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทของริวที่ปกติจะเป็นที่เก็บยา “ไม่มี!!?” ..แต่กลับว่างเปล่า

 

“ก ก็ไม่ฮีทมา.. 2 อึก! เดือน..”

 

“ไอ้เจ้าบ้า! ที่กาคุห่วงก็เพราะงี้สินะ เวรละ” ดวงตาสีส้มกวาดมองไปรอบแผนก ดีที่ตอนนี้เป็นช่วงพักเที่ยง คนจึงบางตาลงไปพอสมควร มิตสึกิรีบเข้าไปพยุงริวที่กำลังหอบหนักหน้าแดงจัดให้ลุกจากเก้าอี้ แต่ก็ทุลักทุเลเสียเหลือเกินเพราะขนาดตัวที่ค่อนข้างจะแตกต่างกันไปมากโข “หนักไรขนาดนี้เนี่ย!”

 

“ขอโทษ..ทันไหม..”

 

“ไม่โว้ยย!” มิตสึกิตวาดกลับแบบไม่จริงจัง ก่อนจะตะโกนเรียกนายคนไหนไม่รู้ที่กำลังจะเดินผ่านแบบชิวๆ เหมือนไม่ได้สนใจกลิ่นฟีโรโมนของริวให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะช่วยพากันแบกริวไปที่ลิฟต์

 

ชายที่เข้ามาช่วยมีสีหน้างุนงงไม่น้อย ที่มิตสึกิเลือกมาใช้ลิฟต์พิเศษซึ่งเป็นลิฟต์สำหรับผู้บริหารระดับสูงเท่านั้น แถมยังไม่ได้จะไปห้องพยาบาล แต่กลับ กดที่ชั้นบนสุด ชั้นบนสุดที่เป็นห้องของประธานบริษัทและห้องประชุมใหญ่มากมายแทน

 

สงสัยก็สงสัย แต่อาการของริวที่แทบจะฉีกกระชากเสื้อตัวเองแล้วช่วยตัวเองมันในลิฟต์นั้น ทำให้เขาไม่มีเวลาจะซักไซ้คนผมส้มมากนัก แต่ต้องช่วยกันจับมือริวไม่ให้มาทำอนาจารในลิฟต์และประคองคนตัวใหญ่ไม่ให้ล้มหน้าวัดพื้นไปด้วย

 

ในหัวของริวตอนนี้เต็มไปด้วยใบหน้าของกาคุ ยิ่งนึกถึงในตัวก็ร้อนรุ่มไปหมดทุกส่วน โดยเฉพาะส่วนกลางลำตัวที่เริ่มชื้นแฉะออกมา ขาสองข้างพยายามหนีบเข้าหากันเพื่ออดทน อดทนไปให้ถึงชั้นบนสุดที่กาคุอยู่ แม้ลิฟต์นี้จะเป็นลิฟต์พิเศษที่กดชั้นไหนก็ไปทันทีแบบไม่แวะรับชั้นอื่น แต่ริวรู้สึกว่ามันเนิ่นนานจนเขาทรมานไปหมด

 

ดวงตาสีทองจดจ้องมองบานประตูลิฟต์นิ่งราวกับจะสะกดให้มันเปิดออก ริมฝีปากกัดแน่นกลั้นเสียงครางที่จะออกมา เมื่อในหัวสมองเผลอนึกไปถึงกิจกรรมที่ทำกับกาคุหนแล้วหนเล่า ในใจของเขามันปวดหนึบไปหมด ตอนนี้กาคุคือคนเดียวที่ริวต้องการมากที่สุด

 

ริมฝีปากหยักหยุ่นที่แต้มไปตามร่างกายของเขา เสียงทุ้มเสน่ห์ที่เรียกชื่อเขา ดวงตาเรียวคมยามตวัดมองมาที่เขา สัมผัสจากฝ่ามืออุ่นละมุนที่บรรจงนวดไปตามร่างกาย และตัวตนของกาคุยามขยับในร่างเขา

 

“กา..”

 

ไม่นานมากนักก่อนที่ริวจะครางชื่อคนรักออกมา ลิฟต์พิเศษที่พุ่งตรงขึ้นมาชั้นบนสุดทันทีก็ส่งเสียงสัญญาณว่ามาถึงและประตูเปิดออก แต่ยังไม่ทันที่สามคนในลิฟต์จะก้าวออกจากลิฟต์ คนที่ยืนรอลิฟต์อยู่ตรงหน้าประตูอยู่ก่อนก็พากันผงะไปเสียหมด หนึ่งในนั้นมีประธานบริษัทของพวกเขาและพวกประธาน ผู้บริหารลำดับสูงๆ จากบริษัทอื่นที่มาประชุมอยู่ด้วยเต็มไปหมด

 

“ก.. กาคุ…”

 

น้ำเสียงแหบพร่าและศิโรราบต่อคู่ของตัวเองดังขึ้นเบาๆ ร่างสูงรีบผละออกจากการควบคุมของโอเมก้าสองคนข้างกายโผเข้าหาคู่ของตัวเองทันทีโดยไม่สนใจสายตานับสิบคู่รอบๆ และเพราะเจอคู่ของตัวเองเข้า กลิ่นฟีโรโมนที่ทีแรกก็แรงอยู่แล้วจึงแรงเข้าไปอีก เหล่าผู้บริหารทั้งหลายที่เป็นอัลฟ่าเสียทั้งหมดพากันจ้องริวด้วยสายตาราวกับจะเข้ามารุมขย้ำเหยื่อที่แสนหอมหวานตรงหน้า

 

แต่สายตารุกรานเหล่านั้นก็หมดไปแทบจะทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงไอเย็นเยียบและประกายวาบดุร้ายมาจากชายที่โอเมก้าคนนี้กำลังกอดอยู่

 

ยาโอโตเมะ กาคุ ชายผู้ซึ่งอยู่บนห่วงโซ่สูงสุดของวงการธุรกิจที่คุมอำนาจเอาไว้

 

“เกรงว่าผมคงไปร่วมทานอาหารกับพวกคุณไม่ได้ ขอตัว”

 

รูปประโยคสั้นไม่เสียเวลาแฝงน้ำเสียงไร้แววเป็นมิตรราวกับจะข่มอัลฟ่าที่คิดยุ่งกับโอเมก้าของตัว พร้อมสาดสายตาเยียบเย็นราวกับจะทิ่มแทงให้ทะลุแก่เหล่าอัลฟ่าที่คิดใช้สายตาลามกโลมเลียโอเมก้าของเขาไปอีกดอกหนึ่ง

 

“อื้อ.. เร็ว.. กาคุ.. กาคุ” ไม่ว่าเปล่า ยังสอดมือเข้าไปลูบแผ่นหลังของกาคุใต้เสื้อสูท จมูกรั้นซุกไซ้กับอกแกร่งตรงหน้าอย่างออดอ้อน

 

“มิต และนาย เดี๋ยวฉันติดต่อไป”

 

ว่ากับคนที่ยืนอึ้งในลิฟต์สั้นๆ แล้วยกตัวริวเข้ามาอ้อมแขนเดินกลับไปทางห้องทำงานของตัวเองทันที เสียงหัวเราะคิกคักของโอเมก้าตัวใหญ่ที่ส่งกลิ่นหอมรัญจวนไม่หยุดนั้นยิ่งแสดงว่าอารมณ์ดีมากขึ้นเมื่อเจ้าตัวคล้องมือกับลำคอแกร่งแล้วซุกไซ้ใบหน้าเข้ากับลำคอขาว

 

ไม่ได้นึกสำเหนียกเลยว่าตัวเองกำลังทำให้อัลฟ่าคนอื่นลำบากตัวมากขนาดไหนกับกลิ่นที่หอมหวานมากมายขนาดนั้น

 

 

“อ้าว ไม่ปะ.. เฮ้ย! อุบ” นิไคโด ยามาโตะ เลขาของกาคุที่กำลังออกมาจากห้องทำงานกำลังจะเอ่ยถาม แต่พอได้กลิ่นฟีโรโมนของริวเข้าก็ปิดปากและจมูกแทบไม่ทัน

 

“อย่าให้ใครมากวนเด็ดขาด ไม่ว่าใคร”

 

ยามาโตะพยักเพยิดหน้าอย่างรู้งาน มองส่งคนที่เตะประตูเข้าห้องแล้วปิดลงอย่างดังแบบมึนๆ เพราะกลิ่นฟีโรโมนของริว ดีที่ว่าวันนี้เขามีนัดทานข้าวกับผู้ช่วยของริวอย่างมิตสึกินั่นแหละ เขาคงสามารถนั่งกินหน้าห้องนี่และคอยกันใครต่อใครที่จะเข้ามาได้ แม้ทีแรกตั้งใจว่าจะขึ้นไปกินที่ชั้นดาดฟ้าก็เถอะ สุดท้ายคงต้องมาจุมปุกกันหน้าห้องประธานแทน

 

 

“กาคุ..” ริวงึมงำชื่อกาคุไปมา ใบหน้าชื้นเหงื่อมากขึ้น ใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ทั่วทั้งร่างร้อนระอุไปหมดราวกับมีใครมาจุดไฟกรอมเขาไว้โดยรอบ เมื่อร่างถูกวางลงโซฟาตัวใหญ่ ริวก็รู้สึกได้ว่าเขาปวดหนึบแถวกระดูกเชิงกรานมากขนาดไหน วงขาอ้ากว้างรอสิ่งมีเติมเต็มโดยอัตโนมัติ ความร้อนของร่างที่เหมือนจะเพิ่มขึ้นทำให้เขาเริ่มวางนิ้วไปตามเสื้อผ้าและเริ่มปลดเปลื้องออกเพื่อคลายความร้อน ใบหน้าชื้นเหงื่อขยับส่ายไปมาอย่างทรมาน

 

กาคุยืนมองภรรยาของตัวเองที่กำลังพยายามปลดอาภรณ์ออกแบบไร้สติ กระดุมเม็ดนึงปลดอย่างยากลำบากเพราะมือที่สั่นเทา ปกติริวไม่เคยมีอาการฮีทขนาดนี้ หรือเพราะไม่ได้ฮีทมาสองเดือน อาการจึงรุนแรงกว่าทุกที?

 

เสียงครางเรียกชื่อกาคุดังขึ้นอีกรอบ ฉุดกระชากสติของกาคุที่ให้กระเจิง ร่างสูงโปร่งขยับลงไปคร่อมร่างที่นอนอยู่ ริวที่สัมผัสได้ถึงน้ำหนักที่กดลงมาปรือตาฉ่ำเยิ้มมองอีกฝ่ายที่กำลังมีสีหน้าราวกับหมาป่ากระหายเหยื่อ และเหยื่อที่ว่าก็คือริวเอง

 

แต่เหยื่อกลับไม่ได้เกรงกลัวผู้ล่า รอยยิ้มจุดขึ้นมุมปาก เสียงพร่าพร้อมฝ่ามือร้อนๆ ประทับกับแก้มเนียน กาคุหรี่ตาลงและมองอีกคนแบบคาดโทษนิดๆ

 

“รอ..อะไร”

 

“หึ จัดให้ครับ ที่รัก”

 

กายเปลือยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ซักชิ้นของคนข้างใต้โก่งแอ่นขึ้นเพื่อรับสัมผัสจากเรียวลิ้นร้อนที่ไล้ไปตามเนินอกลากไล้ต่ำไปถึงหน้าท้อง เสียงครางหวานดังมากขึ้นเมื่อฟันคมจงใจกัดลงที่เนื้อนูนข้างหนึ่งจนขึ้นรอยฟัน ริวจิกเล็บเข้ากับกลุ่มเส้นผมสีเทาแน่นเพื่อระบายความเสียดเสียว ช่วงล่างของเขาเองถูกฝ่ามือร้อนของกาคุกอบกุมไว้และขยับไปมาช้าๆ ปลุกอารมณ์ร่านรักให้โหมกระพือมากขึ้น

 

กาคุเพิ่มจังหวะมือที่รูดรั้งช่วงล่างของริวให้เร็วขึ้น เสียงลมหายใจติดขัดและช่วงล่างที่กระตุกเกร็งเป็นระลอกของริว กายที่ร้อนผ่าวเพราะแรงอารมณ์พยายามแอ่นหาสัมผัสจากคู่ของตนอย่างลืมอายยิ่งปลุกสัญชาตญาณดิบของกาคุให้ตื่นขึ้นมากกว่าเดิม

 

สองเดือนก่อนที่ริวไม่ฮีทเลย ก็เป็นการมีอะไรแบบธรรมดา ไม่หวือหวารุนแรงมากนัก แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป ทั้งยังดูท่าว่าจะรุนแรงกว่าการฮีททุกครั้งที่ผ่านมา

 

“กา..คุ! เร็ว.. เร็วกว่านี้.. อ๊าา”

 

เรียวขายาวตวัดโอบรัดเอวสอบของคนด้านบน สะโพกมนขยับเข้าหามือร้อนของกาคุเพื่อช่วยเติมเต็มความรู้สึกของตัวเอง กาคุขยับมือตามที่ริวว่า ฝีปากก้มลงพรมจูบที่ซอกคอและเนินอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเกิดรอยแดงไปทั้งตัว ใบหูแดงก่ำของริวถูกกาคุงับเข้า จนร่างข้างใต้กระตุกเกร็งขยุ้มผมสีเทาจนยุ่งเหยิง

 

“ริว”

 

เสียงพร่าของคนเป็นสามีดังขึ้นริมหู พร้อมกับนิ้วร้อนที่บดเบียดกับส่วนปลายของกายร้อน ริวกระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยหยาดสีขาวขุ่นออกมาเลอะหน้าท้องตนเองและฝ่ามือของกาคุ

 

กาคุไม่ปล่อยให้ริวได้พักนาน จมูกโด้งรั้นสูดดมกลิ่นหอมของฟีโรโมนเข้าเต็มปอด และนั่นยิ่งทำให้เขามัวเมากับร่างกายนี้ไปมากขึ้นๆ

 

นิ้วเรียวยาวขยับเคลื่อนไปสัมผัสที่ปากทางร้อนระอุ น้ำหล่อลื่นสีใสที่ไหลเยิ้มออกมามากกว่าปกติทุกครั้งเรียกให้กาคุเลียริมฝีปากตัวเองอย่างหื่นกระหาย นิ้วชี้และกลางสอดแทรกเข้าไปแบบไม่ยากเย็นนักและเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ และเพิ่มจังหวะมากขึ้นเรื่อยๆ ความอุ่นร้อนด้านในแทบทำให้กาคุขาดสติ ดวงตาสีเทาหรี่เล็กลงมากยิ่งขึ้น คล้ายราชสีห์ที่กำลังจะกระโจนพุ่งใส่เหยื่ออันโอชะตรงหน้า

 

“กาคุ อือ..ส เสียว..”

 

เสียงครางหวานอย่างพึงพอใจดังเล็ดลอดออกมา ช่องทางรักตอดรัดนิ้วยาว มือสีแทนกวาดสัมผัสไปทั่วแผ่นหลังของกาคุราวกับระบายความเสียดเสียวของตัวเอง ดวงตาฉ่ำน้ำของริวก้มมองกาคุที่กำลังปรนเปรอตนเองอย่างยั่วยวน สะโพกมนขยับสวนนิ้วของกาคุที่สอดแทรกเข้ามา ทั้งยังอ้าขาออกกว้างอย่างเชื้อเชิญ

 

กาคุคำรามต่ำในคอกัดปากแน่นเมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ ปกติริวแม้จะฮีทก็ไม่ค่อยจะยั่วกันขนาดนี้ หรือเพราะไม่ฮีทนาน เลยสะสมมาออกทีเดียว?

 

“อะ อ๊าา.. กาคุ ม มากกว่านี้ อึก!”

 

กายใหญ่โก่งโค้งขึ้นจนแผ่นหลังไม่ติดโซฟา กาคุก้มลงซุกไซ้ซฮกคอกรุ่นกลิ่นหอม มืออีกข้างบีบขยี้เม็ดทับทิมที่แข็งตึงตรงหน้าจนอ่วนยวบ ริวอ้าปากร้องลั่นระบายความรู้สึกร้อนรุ่มของตัวเอง แต่เหมือนจะยิ่งไปกระตุ้นแรงอารมณ์ทั้งของตัวเองและอีกฝ่ายมากขึ้น กาคุกระแทกนิ้วทั้งสอง ขยับให้สัมผัสจุดที่ทำให้ริวรู้สึกดีด้านใน

 

“อ๊าาา!!! ม ไม่.. พอแล้ว ของนาย..”

 

“หืม?” กาคุจำใจผละออจากลำคอระหง นิ้วเรียวที่กำลังถูกตอดรัดเบื้องล่างทำให้กาคุหน้าเหยเกเล็กน้อย ตาคมกวาดมองร่างกายที่แสนยั่วยวนตรงหน้าและเอ่ยถามฝ่ายล่างอีกครั้ง “ว่าไงนะ”

 

“ของนาย.. ฉันต้อง..การนาย! เข้ามา.. ในตัวฉัน!!”

 

ว่าจบพร้อมหอบระรัว อกที่พร่างไปด้วยรอยจูบกระเพื่อมขึ้นลงอย่างยั่วยวน กลิ่นฟีโรโมนฟุ้งกระจายมากขึ้นราวจะมอมเมาทั้งอัลฟ่าและตัวโอเมก้าเอง เรียวขาแยกออกกว้างแสดงให้เห็นว่าตัวเองพร้อมกับสิ่งที่ใหญ่ยิ่งกว่า

 

ช่องทางที่ได้รับการเบิกทางเรียบร้อย ทั้งยังน้ำหล่อลื่นที่ออกมาเสียเอยะจนแทบไม่ต้องใช้เจลนั้นทำให้กาคุเลิกลังเลอีกต่อไป เมื่อถอนนิ้วออกจากช่องทางคับแน่นจนริวผวากรีดร้องออกมา ฝ่ามือร้อนคว้าหมับเข้าที่สะโพกมน ความเป็นชายของกาคุที่ตื่นตัวตั้งแต่แรกที่ได้กลิ่นฟีโรโมนและท่าทางยั่วเย้าของริวก็จ่อที่ปากทาง แท่งร้อนผลุบเข้าช่องทางอ่อนนุ่มไปทันทีเมื่อริวพยักหน้า ร่างสูงใหญ่กระตุกอย่างแรง ดวงตาเบิกโพลง เล็บจิกกับเบาะโซฟา

 

กาคุค้างนิ่งปรับลมหายใจซักพัก แม้จะอยากขยับระรัวใส่ช่องทางที่บีบรัดเอาตัวตนเขาไปมากขนาดไหน แต่ท่าทางของริวที่ยังแสดงว่าทรมานจนน้ำตาอาบหน้าและสั่นระริกไปทั้งตัวนั้น ทำให้กาคุยังมีสติไม่รีบจนเกินไป

 

“มานี่มา..คนดี”

 

“งือ..”

 

ริมฝีปากนุ่มหยุ่นสัมผัสกันแผ่วเบา ก่อนจะเริ่มรุกเร้ากันมากขึ้น ริวหลับตาพริ้มรับจูบอ่อนหวานของกาคุแต่โดยดี ริมฝีปากอ้าออกปล่อยอีกคนเข้ามากวาดชิมน้ำหวานในโพรงปากที่ออกมามากกว่าทุกทีจนพอใจ เรียวแขนตวัดโอบกอดคอขาว จิกข่วนเล็บเข้ากับท้ายทอยเมื่อกาคุสอดแทรกตัวเข้ามามากขึ้นแล้วกระทุ้งหนักในจังหวะที่แทรกเข้ามาได้ทั้งตัว เสียงครางอื้ออึงในคอบ่งบอกว่าเจ้าตัวพอใจ แผ่นอกแอ่นขึ้นสัมผัสเสียดสีกัน

 

น่ารัก.. น่ารักๆๆ!!

 

กาคุทวนคำนี้ในใจไปมานับสิบๆ รอบ เส้นผมสีน้ำตาลขยับเข้ามาคลอเคลียเนินอกของกาคุ ใบหน้าแดงจัดแหงนหงายขึ้นส่งสายตาหวานเยิ้มให้กาคุ ลิ้นร้อนชื้นแลบเลียเบาๆ ที่อกขาวจนกาคุสั่นสะท้าน ท่าทางแบบแมวอ้อนเจ้าของของริวกำลังทำกาคุสติผลุบหาย เผลอตัวขยับสะโพกกระทุ้งกายเข้าใส่ช่องทางร้อนระอุที่กำลังขมิบตอดรัดเขาจนริวครางเสียงสั่น

 

“อะ อา..” ครางผะแผ่วพร้อมเล็บที่จิกกับต้นแขนกำยำของกาคุไปรอบนึงก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบไปตามผิวเนื้อ แผ่ความร้อนเข้าหากันจนแทบลุกเป็นไฟ

 

เสียงเอะอะนิดๆ ที่นอกห้องไม่ได้ทำให้กาคุใส่ใจมากนัก เขารู้ดีว่าเลขาของเขาจะต้องทำหน้าที่ในการกันตัวยุ่งทั้งหลายให้ออกไปได้ เพราะถ้าหากว่าไม่แล้วปล่อยให้บุคคลที่สามนั่นผุนผันเข้ามาเจอจังหวะช็อตเด็ดนี่เข้าพอดี เห็นทีว่ายามาโตะจะต้องออกไปหางานใหม่แน่นอน

 

“อื้มม ริว..” กาคุขยับสะโพกเร็วมากขึ้น หัวใจของกาคุเต้นรัวแรงมากขึ้นเมื่อริวตวัดขาโอบรัดสะโพกจนเขาสามารถสอดใส่ได้สะดวก ท่าทางสุขสมของริวที่แสดงออกมาทำให้กาคุรู้สึกดีไม่ต่าง ศีรษะเอียงไปอีกด้านเพื่อให้ริวขบกัดที่ไหล่เขาได้

 

ปลายมูกโด่งกดลงที่ข้างขมับ ส่งแรงเข้ากระทำมากกว่าเดิม ริวบิดเร้าไปมาด้วยความเสียวกระสัน โอบกอดคนรักของตัวเองแน่น ดวงตาฉายแววที่เคลือบไปด้วยแรงอารมณ์ที่ยากจะทำให้ดับ ริมฝีปากกรีดร้องดังลั่นพร่ำไปกับการเรียกชื่อคนรักเมื่อกายร้อนของกาคุสัมผัสเข้าที่จุดที่ทำให้ริวมอมเมาจนยากถอนตัว

 

สองกายขยับเข้าหากันต่อเนื่อวคล้ายกับไม่มีใครยอมใคร เร่งเข้าสู่ปลายทางที่จะทำให้พวกเขาจมดิ่งไปกับความสุขและสิ่งที่สว่างจ้าจนมึนเบลอ กาคุดันริวให้นอนราบติดโซฟาอีกครั้งแล้วดันตัวตนของตัวเองใส่ช่องทางฉ่ำอย่างหนัก กายร้อนที่ขยายใหญ่มากขึ้นเพราะแรงอารมณ์และสัญชาตญาณคับแน่นมากเสียจนแทบขยับไม่ได้ ริวเบิกตาค้างพยายามตอบรับตัวตนนั้นก่อนจะปล่อยปลดปล่อยน้ำรักออกมาพร้อมกันทั้งคู่

 

เสียงหอบหายใจหนักดังตามมา ริวเอียงหน้าหลับตาลงอ้าปากโกยอากาศเข้าปอดระรัว เรียวแขนตกลงจากโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน กาคุเองก็เพลียไม่แพ้กัน เพราะไม่ได้เตรียมตัวมาแต่แรก แต่ต้องมานำพาอารมณ์ที่เหมือนจะมากกว่าเดิมของริว ทำให้เขาเองก็เสียพลังไปไม่น้อย

 

“ดีขึ้นแล้วใช่ไหม” เสียงทุ้มเสน่ห์ดังขึ้นอย่างเป็นห่วง นิ้วขาวจัดเกลี่ยที่เส้นผมสีน้ำตาลที่เปียกลู่ใบหน้าริวออกเชื่องช้า คนถูกถามพยักหน้าเล็กน้อย แต่กาคุรู้ดีว่ามันไม่จบแค่นี้แน่ๆ

 

ปกติที่ช่วงริวฮีทก็กินเวลาไป 5 วัน แต่รอบนี้ดูทรงแล้วอาจจะนานกว่าก็ได้ ช่องทางด้านล่างยังขมิบตอดรัดกายร้อนของกาคุ เขื้อเชิญราชสีห์หนุ่มให้กระทำตนให้มากขึ้น เนื้อตัวแดงๆ ที่เห็นแล้วอยากจะฝังคมเขี้ยวไปตามเนื้อหวาน และอุณหภูมิตัวที่ดูไม่ได้ลดลงเลยนั้น น่าจะยังต้องจัดการไปอีกหลายรอบไม่น้อย

 

“กาคุ..” ริวขยับใบหน้าให้จ้องเข้าไปในดวงตาของกาคุที่มองอยู่ก่อน ดวงตาสีเทาทอดมองตอบอย่างอ่อนโยน รอฟังคำพูดของคนรักตรงหน้าที่มองมาอย่างต้องการสื่อความหมายบางอย่าง

 

“กัดฉัน เป็นเจ้าของฉัน..นะ”

 

ประโยคขอร้องของริวที่กาคุไม่คาดคิดว่าจะได้ยินในเร็ววันนี้พาให้ใจของเขาลิงโลดขึ้นมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะผุดรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า ที่ผ่านมาเพราะริวขอไว้เสมอว่ายังไม่อยากสร้างพันธะกับเขา แม้จะรู้ว่าเป็นคู่กัน แต่เผื่อวันใดวันหนึ่งที่กาคุอาจเจอใครที่ดีกว่านี้ก็ได้ จึงไม่อยากผูกมัดไว้ด้วยพันธะที่ยากจะตัดขาดนี้ แม้กาคุจะไม่คิดไปมองหาใครอื่นและยืนยันคำพูดนี้กับริว แต่ก็ได้รับการปฏิเสธมาเสมอ

 

แต่ตอนนี้ฝ่ายที่ปฏิเสธมาตลอด กำลังร้องขอ

 

“แน่ใจแล้วนะ?”

 

ริวโอบแขนรอบไหล่กว้าง ลูบไล้ไปตามผิวขาวของกาคุแผ่วเบา ดวงตาสอดส่ายมองไปทั่วกายขาวที่มีรอยขีดข่วนและรอยแดงจากมือตัวเอง

 

“รู้ไหม.. ระหว่างทางมาห้องนาย ฉันนึกถึงแต่นาย” ว่าพลางลูบไปตามลาดไหล่และท่อนแขน

 

“คิดถึงนี่..ตาของนาย” นิ้วเรียวยกขึ้นเกลี่ยที่เปลือกตาเบาๆ

 

“นี่อีก เสียงของนายที่เรียกชื่อฉัน” ไล่นิ้วลงมาที่ริมฝีปากแดง

 

“มือของนายที่สัมผัสฉัน” สองมือเลื่อนประสานกันไว้ กาคุผุดยิ้มพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวไม่หยุด

 

“และ.. ตรงนี้ของนาย ในตัวฉัน” คนยั่วยวนขยับช่วงล่างให้ตอดรัดแท่งร้อนในตัว กาคุครางต่ำออกมาเล็กน้อย จดจ้องมองดวงตาสีทองตอบ “ฉันคิดถึงทั้งหมดของนาย..ฉันต้องการแต่นาย แค่นายคนเดียว”

 

เรียวแขนตวัดโอบรัดร่างด้านบนอีกครั้ง ซอกคอที่ยังส่งกลิ่นหอมหวานไม่หยุดคลอเคลียที่ริมฝีปากของกาคุราวเชื้อเชิญ กาคุสูดดมกลิ่นหอมที่ทำให้เขาหลงใหลนี้เข้าเต็มปอด ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเองก็ตกหลุมริวมากขนาดไหน ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงมากขึ้นด้วยความดีใจ ยกแขนกอดตอบร่างในอ้อมแขน

 

“ฉันก็ต้องการทั้งหมด..ของนาย และจะ..ดูแลตลอดไป”

 

กึด!

 

“อ๊ะ! อืออ..”

 

ดวงตาสีทองเบิกขึ้นวิหนึ่งก่อนจะหลับพริ้มลงปล่อยให้กาคุขบกัดตนเองได้ตามแต่ใจต้องการ แม้กาคุจะไม่กัดเขาแต่แรก ยังไงซะ ทั้งชีวิตของริว เขาก็ตั้งใจจะมอบให้ผู้ชายคนนี้อยู่แล้ว คนที่เป็นคู่โชคชะตาของเขา และเจ้าของพันธะที่จะผูกมัดเขาไป ตลอดกาล

 

……………

 

ตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายสามเข้าไปแล้ว แต่หัวหน้าแผนกที่ควรจะนั่งอยู่ที่โต๊ะกลับไม่อยู่มาร่วม 3 ชั่วโมง เหล่าลูกน้องที่มีธุระจะให้หัวหน้าดูงานเซ็นงานพากันงุนงงไปหมด มิตสึกิที่เป็นรองหัวหน้าเองก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ปล่อยให้ทุกคนอยู่กับความสงสัยไปจนกระทั่งเสียงลิฟต์พิเศษดังขึ้นที่ชั้นหนึ่งซึ่งเป็นโซนแผนกประชาสัมพันธ์และการตลาด อย่างที่บอกว่าปกติไม่ค่อยมีผู้ใหญ่ที่ไหนลงมาเองถึงที่ สายตานับ 30 คู่จึงมองขวับไปทางเดียวกัน

 

และภาพที่พวกเขาเห็นก็ทำให้พากันลืมตาอ้าปากกันตะลึงไปหมด

 

กาคุในชุดเสื้อเชิ้ตเทาอ่อนที่ไม่ได้เรียบร้อยมากนัก เส้นผมสีเทาที่ยุ่งเหยิง ในอ้อมแขนทั้งสองข้างมีร่างของหัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์ของลูกน้องทั้งหลายหลับตาพริ้มขดในอ้อมกอด ในสภาพที่การแต่งตัวลวกๆ ไม่ต่างกันนัก และเพราะไม่ได้แต่งให้เรียบร้อยนั้น ช่วงคอและไหล่ที่ไม่ควรจะโผล่พ้นมาให้เห็น จึงเห็นรอยฟันที่ยังเป็นรอยแดงชัดเจนอยู่สองสามรอยและรอยแดงรอบลำคอ รวมถึงตัวกาคุเองที่มีรอยแดงตามท่อนแขนและลำคออีกไม่ต่าง

 

“อิสึมิ”

 

“ไง”

 

คนผมส้มขานรับอย่างไม่ทุกข์ร้อน ร่างเล็กๆ เดินเข้าไปหาร่างของประธานบริษัทด้วยท่าทางสบายๆ พร้อมกับกระเป๋าของริวที่ดูท่าว่าเจ้าตัวจะจัดการเก็บของให้เรียบร้อย

 

“เหนื่อยหน่อยนะ ดูฮีทหนักกว่าทุกที”

 

“อื้ม กว่าจะสงบลงได้ก็แทบแย่ แต่กลับบ้านไปก็คงอีกรอบ” กาคุว่ายิ้มๆ ก้มมองคนในอ้อมแขนที่หลับสบายไม่รู้เรื่องอยู่ “งานหลังจากนี้ก็คงต้องฝากนายอีกรอบ จนกว่าริวจะกลับมา”

 

“ก็ไม่มีปัญหา ทดแทนกับช่วงที่ฉันฮีทแล้วริวดูแล” มิตสึกิว่าด้วยรอยยิ้มแล้วยัดกระเป๋าของริวใส่มือกาคุอย่างคุ้นชิน “โชคดีๆ แล้วก็..รอบนี้ขอให้สมหวังนะ”

 

กาคุเลิกคิ้วนิดแล้วก็เข้าใจในความหมายของมิตสึกิได้ในเวลาต่อมา เจ้าตัวยักคิ้วหยัดยิ้มมุมปากส่งให้แล้วหมุนตัวออกจากแผนกไปยังลิฟต์อีกรอบ เมินเฉยสายตาสนใจใคร่รู้นับ 30 คู่ที่มองอย่างตื่นตะลึงไม่หาย ถ้าไม่ติดว่ากาคุเป็นประธานบริษัท ไม่แน่ว่าป่านนี้กาคุอาจจะโดนรุมทึ้งโดนเค้นถามความจริงไปแล้ว

 

คนรับปัญหานี้จึงตกที่อิสึมิ มิตสึกิไปโดยปริยาย

 

“เฮ้อ.. เจ้าบ้ากาคุ ทิ้งงานหนักให้ฉันซะแล้ว”

 

ท่ามกลางความอยากรู้อยากเห็นมากมาย

 

---

 

 

รู้ประกอบฟิคมันเข้ากับฟิคยังไงอะ ไม่เลยนี่หว่า 55555555 แต่ศัพท์คำว่าพันธะนี่มันเยอะจริงๆเลย ใช้ตัวนี้ก็ไม่รู้จะถูกไหม …

เอาเป็นว่าเพราะกาคุทำหน้าเลว(?) แล้วริวดูสวยมาก(??) และยังเสยหัวเหมือนกันอีก … ได้! มันได้!!

ว่าแต่…มันรวบรัดตัดตอนไปไหมคะคุณกิตติ ฐปนาไม่ได้เขียนฉากอย่างงี้คล่องเลยยค่ะ ขออำภัยยนะคะหากมันไม่ลื่นไหลเท่าไหร่ //กราบ