Role playing | Day 28
Pairing : Yaotome Gaku x Tsunashi Ryunosuke
Warning : NSFW Challenge
ยาโอโตเมะ กาคุกำลังนั่งหน้าเมื่อยภายในห้องนอนของตัวเอง บนร่างกายของดูแปลกตาไปกว่าทุกทีเพราะชุดที่ควรจะสวมเมื่ออยู่ที่บ้านอย่างเสื้อยืดสบายๆ กับกางเกงขาสั้นสักตัว กลับกลายเป็นชุดที่ดูพะรุงพะรังไม่น้อยในความคิดกาคุ แล้วก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองจะต้องถูกยอมจับให้แต่งตัวแบบนี้ด้วย
อาจเพราะโดนสายตาอ้อนวอนขอร้องจากใครอีกคนที่ดูจะสนุกสนานในห้องของเขานี่ด้วยก็เป็นได้
ช่วงขายาวเพรียวยาวของกาคุตวัดไขว่ห้างเอาไว้แน่นิ่ง เครื่องหน้าที่เรียบตึงบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์กับการแต่งกายแบบนี้ ดวงตาจดจ้องไปยังเบื้องหน้าตัวเองที่มีร่างสูงของใครอีกคนที่กำลังตื้นเต้นกับชุดที่เจ้าตัวใส่อยู่ไม่น้อย
“นี่ๆ กาคุ นายว่าเป็นไง”
“ดี” เสียงเรียบเอ่ยขึ้น “แต่ก็น่ารำคาญ ถอดได้ยัง”
“อย่าเพิ่งรีบถอดสิ! เราต้องซ้อมบทกันก่อน”
“ซ้อมบทแล้วทำไมต้องใส่ชุดนี่ด้วย ซ้อมเฉยๆ ก็ได้ไหมล่ะ”
“ไม่เอาๆๆ จะได้สมบทบาทไง”
เสียงถอนหายใจเฮือกดังมาจากปากของคนที่นั่งปลายเตียง กาคุก้มมองชุดของเขาที่ใส่อยู่ มันคือชุด…แวมไพร์ล่ะมั้ง กาคุค่อนข้างจะอึดอัดไม่น้อยกับชุดที่มันมิดชิดเสียยิ่งกว่ามิดชิด ตามฉบับของแวมไพร์ที่จะไม่เปิดเผยเนื้อหนังมาก ชุดสีขาวสะอาดทั้งชุด ตั้งแต่เชิ้ตตัวในแขนยาว ที่มีเนคไทสีแดงผูกอยู่ ยันเสื้อกั๊กหนังสีเทา และเสื้อตัวนอกแขนยาวอีกต่อที่ใส่ทับๆ กันมาอีก เรียกได้ว่ากาคุใส่ทั้งหมด 3 ชั้นด้วยกัน ยังไม่นับผ้าคลุมสีดำผืนใหญ่ที่คลุมนอกสุดอีกชั้น ไหนจะยังฟันเขี้ยวที่เป็นออฟชั่นเสริมในปากอีก
เขาจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
แต่กับริวโนะสุเกะที่ไม่ได้ใส่ชุดแวมไพร์แบบเขา หากแต่เป็น.. มนุษย์หมาป่า ล่ะมั้ง
ชุดของอีกฝ่ายไม่ได้เยอะรุงรังมากสิ่งแบบที่กาคุกำลังเผชิญแม้แต่น้อย เป็นเพียงเสื้อยืดสีดำสนิทตัวโคร่งที่แต่งแต้มรอยเปื้อนเลือดเอาไว้ให้ดูน่ากลัว ด้านนอกเป็นแจ็คเก็ตหนังดูดีรับกับกางเกงขายาว แต่ที่มันน่าสนใจและบ่งบอกความเป็นมนุษย์หมาป่านั่นก็คือเจ้าหูหมาป่าอันใหญ่บนหัวของริว อุ้งมือหมาป่าที่มีเล็บยาวออกมาท่าทางน่ากลัวว่าจะหากโดนข่วนน่าจะได้แผลใหญ่ และพวงหางสีน้ำตาลอันใหญ่ที่สวมไว้ตรงเอว
แล้วเจ้าคนตัวใหญ่นี่ก็ดูจะชอบหู ชอบหางตัวเองไม่น้อย ตอนได้ของมาจากบริษัทก็รบจะใส่ตั้แต่ที่นู้นแต่กาคุก็ห้ามได้ทัน
ส่วนเท็น ทางนั้นถ้ากาคุจำไม่ผิดเหมือนจะได้เป็นเดวิลอะไรทำนองนั้น
ก็เหมาะกับเจ้าเด็กปีศาจนั่นดี
ริมฝีปากบางของกาคุยกยิ้มร้ายกาจออกมาเมื่อจับจ้องไปยังร่างสูงที่กำลังแสร้งทำเป็นมนุษย์หมาป่าผู้น่ากลัวหน้ากระจกด้วยการแยกเขี้ยวแยกฟัน และทำมือตะปบๆ ตบไปกับอากาศว่างเปล่าเบื้องหน้า ร่างกายขยับซ้ายขวาไปมาจนพวงหางใหญ่บริเวณสะโพกขยับส่ายไปมา
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะไม้เท้าในมือกาคุดังขึ้น ริวหันหลังกลับมามองด้วยความงุนงง ก่อนจะพบกับกาคุที่กำลังกดสายตามองมาทางเขาด้วยสายตาคมกริบ ท่าทางเยียบเย็น สายตาเรียบนิ่ง ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยจนเห็นเขี้ยวขาวๆ โผล่พ้นออกมากระตุกใจไปได้วูบหนึ่ง
“หมานี่สิ เจ้าหมาป่า”
กาคุว่าเรียบๆ รัศมีเย็นจัดที่แผ่รอบกายคล้ายว่าเป็นแวมไพร์ตัวจริงทำให้ริวสั่นเล็กน้อย ในจังหวะที่ขายาวเตรียมจะก้าวเดินจากหน้ากระจกไปหา ริวก็ต้องสะดุ้งเมื่อไม้เท้าในมือกาคุถูกยกขึ้นจนอยู่ในระดับสายตาจนเขาต้องผงะถอยหลังไปเล็กน้อย
“หมาป่าเดินยังไง”
น้ำเสียงเจือความจริงจังและสายตานิ่งแข็งทำให้ริวขนลุกซู่ทันที ปฏิกิริยาที่ร่างกายตอบรับจึงเป็นไปอย่างอัตโนมัติ ร่างสูงลดตัวลงจนกลายเป็นคลานเข่ากับพื้น ดวงตาสีทองทอดมองแวมไพร์เบื้องหน้าก รอจังหวะที่ไม้เท้าสีดำขลับลดลงแล้วจึงเริ่มคลานเข้าไปหา
“เด็กดี”
ปลายไม้เท้ามนยื่นไปลูบสัมผัสปลายคางของมนุษย์หมาป่าเบื้องหน้า แล้วเพราะเสื้อที่ตัวใหญ่กว่ามนุษย์หมาป่าตรงหน้าใส่อยุ่ยามที่เจ้าตัวคลานเข้ามาแบบนี้ทำให้แวมไพร์หนุ่มที่นั่งอยู่สูงกว่าเห็นเข้าไปตั้งแต่ช่วงอกจนถึงหน้าท้องที่มีมัดกล้ามด้านใน
รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นครู่หนึ่ง ก่อนที่ไม้เท้าจะถูกบังคับให้ขยับไปด้านหน้ามากยิ่งขึ้น มนุษย์หมาป่าเบื้องล่างครางรับเสียงเบาหวิวในลำคอเมื่อถูกสัมผัสไล่ไปตามลำคอ ลาดไหล่ ไหปลาร้า เนินอก และ..
“อ๊ะ!!”
ริวร้องออกมาเล็กน้อยเมื่อปลายไม้เท้าสัมผัสเข้ากับจุดสีอ่อนด้านในด้านหนึ่ง ริวเม้มริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงไม่พึงประสงค์ที่จะออกมา ดวงตาเริ่มฉายแววกร้าวขึ้นมากับการเล่นพิเรนทร์ของกาคุ
“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น เจ้าหมาป่างี่เง่า”
คนถูกว่าเป็นหมาป่างี่เง่าไม่โต้ตอบอะไร ดวงตาสีทองคล้ายมีแววดุดันมากขึ้น กาคุยิ้มมุมปากให้กับการเริ่มพยศตรงหน้าและออกแรงกดปลายไม้เท้ากับยอดถันจนหมาป่าต่ำต้อยเบื้องหน้าสะดุ้งเฮือกและเริ่มบิดเกร็งกายไปมา
แวมไพร์นิสัยร้ายยังคงเล่นสนุกกับหมาป่าตรงหน้าต่อไป จนร่างที่คลานเข่าสี่ขาอยู่เบื้องล่างเริ่มทนไม่ไหว ผิวหน้าสีแทนเริ่มแดงจัดเมื่อยอดอกทั้งสองถูกรุกรานด้วยปลายไม้เท้าสลับไปมาไม่หยุด ริมฝีปากหนาจำใจต้องให้ฟันขบกัดลงมาเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องหลุดเสียงครางออกมา แต่แล้วแวมไพร์ขี้แกล้งก็ไม่ปล่อยให้หมาป่าได้ทำตามที่ใจตัวเองหวัง
สัมผัสอุ่นจากไม้เท้าเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ ไปตามร่มผ้าลากผ่านหน้าท้องที่มีลอนกล้ามแข็งแกร่งก่อนจะสอดเข้าไปใต้ขอบกางเกงกดเบาๆ ที่บริเวณท้องน้อยของหมาป่าจนต้องเปิดริมฝีปากออกเพื่อปล่อยเสียงครางออกมา
“หึๆ” เสียงหัวเราะไม่ยี่หระดังมาจากคนด้านบน หมาป่าด้านล่างเงยหน้าแดงจัดของตัวเองขึ้นมาตวัดสายตาดุคมมายังแวมไพร์ที่เล่นสนุกกับร่างกายของเขา
ไม่ทันที่แวมไพร์จะได้ตั้งตัว มนุษย์หมาป่าที่อยู่เบื้องล่างพลันกระโดดขึ้นมาบนเตียง อุ้งมือใหญ่นั้นผลักดันร่างของแวมไพร์ที่เคยนั่งเป็นสง่าให้นอนราบลงไปกับเตียงนุ่ม คนโดนรุกรานเองก็ไม่ได้ว่ากล่าวอะไร เพียงเอียงคอมองหมาป่าที่กำลังตะครุบตัวเองไว้ด้วยสายตาเรียบนิ่ง ฝ่ามือที่อยู่ใต้ถุงมือผ้าสีดำเลื่อนโอบกอดรอบเอวหนาก่อนจะตบเบาๆ เข้าที่บั้นท้าย
“งื้ออ..” เสียงครางของหมาป่าด้านบนดังขึ้น แวมไพร์กาคุยกยิ้ม
“พยศแบบนี้รู้ใช่ไหมว่าจะต้องโดนลงโทษยังไง?” เสียงเรียบเย็นยังคงดังขึ้น แม้ตัวประโยคจะฟังดูไม่น่าไว้ใจ แต่น้ำเสียงและสีหน้าคนพูดยังเรียบเฉย ราวกับแวมไพร์ที่ไร้ซึ่งความรู้สึกของจริง
“ยังไงล่ะ ท่านเคาท์แวมไพร์ผู้สูงศักดิ์” คมเขี้ยวจากมนุษย์หมาป่าฝังลงที่ลำคอด้านหน้าบริเวณลูกกระเดือกของแวมไพร์เบื้องล่าง เพราะชุดที่ปิดบังมิดชิดจนแทบจะปิดลำคอทั้งหมด ไหนจะยังปกเสื้อและปกผ้าคลุมที่บังจนถึงปลายคาง ทำให้มนุษย์หมาป่าไม่อาจฝังรอยเขี้ยวที่ด้านข้างลำคอได้ถนัดถนี่
ระหว่างที่ใช้จมูกซฮกไซ้ดอมดมกลิ่นของแวมไพร์เบื้องล่าง อุ้งมือขนดกที่มีเล็บยาวอยู่ถูกสะลัดทิ้งออกไป นิ้วเรียวไล่แกะกระดุม ปลดตะขอ ถอดผ้าคลุมของแวมไพร์ไปทีละอย่าง เขาแอบขัดใจเล็กน้อยที่มันมีมากถึงเพียงนี้ ลำพังแค่กระดุมเสื้อตัวนอกยังใช้เวลาจนมนุษย์หมาป่าหงุดหงิด
“ไม่ต้องถอดเสื้อแล้ว”
หมาป่าตัวใหญ่แสยะยิ้มมุมปาก มือทั้งสองเลื่อนลงไปที่กางเกงผ้าร่มสีขาวสะอาดเบื้องล่าง ปลดรั้งลงกองไปอยู่ที่ข้อเท้าและแวมไพร์ก็ให้ความร่วมมืออย่างดีด้วยการสลัดมันออกอย่างไม่ใยดี แล้วก็เป็นตาของหมาป่าบ้างที่จะต้องปลดเปลื้องอาภรณ์ของตัวเองออก
เสียงครางหวานของมนุษย์หมาป่าดังคลอไปพร้อมกับเสียงร่างกายที่ขยับเสียดสีกันพร้อมเสียงของเหลวที่เหมือนกับจะคั่งค้างอยู่ภายในช่องทางอุ่นร้อนปริมาณหนึ่ง จนทุกครั้งที่สิ่งแปลกปลอมจากภายนอกขยับสวนเข้าออกจะมีเสียงนั้นเล็ดลอดออกมาด้วย
เป็นเสียงเฉอะแฉะที่ไม่ว่าจะได้ยินกี่ครั้ง ริวก็ไม่เคยจะรู้สึกชินชาได้สักที ยิ่งได้ยินก็ยิ่งเขินเสียจนหน้าแดงหูแดงไปหมด แต่เหมือนว่ามันจะยิ่งไปกระตุ้นอารมณ์ของใครอีกคนเข้า
“ขยับต่อสิ”
เสียงทุ้มเย็นดังขัดความคิดของด้านบนที่กำลังขยับช่วงล่างลงมาอย่างต่อเนื่องก่อนจะชะงักไปเฉยๆ จนต้องเรียกดึงสติ ริวเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ลากฝ่ามือวางบนหน้าท้องใต้ชุดสีขาวของคนข้างใต้ก่อนจะออกแรงกดสะโพกลงมากขึ้นจนส่วนปลายของแท่งร้อนสัมผัสโดนจุดกระสันภายในและเลื่อนสัมผัสไปตามผนังจนร่างสั่นระริก
ช่องทางร้อนตอดรัดโดยอัตโนมัติบีบรัดเค้นคลึงตัวตนของแวมไพร์ที่ตัวเองกำลังกลืนกินจนได้ยินเสียงหัวเราะต่ำในลำคอจากคนข้างใต้ หมาป่าไม่มีเวลาสนใจเท่าใดนัก ฝ่ามือที่ชื้นเหงื่อฉุดกระชากคนที่นอนอยู่ให้ขึ้นมาเผชิญหน้าใกล้ จดจ้องเข้าไปในดวงตาสีเทาที่กำลังพราวระยับประกายยามมองมาที่ร่างกายไร้อาภรณ์ของหมาป่า
“น่ารัก”
กาคุส่งนิ้วที่ไร้ถุงมือลูบไล้หูหมาป่าสีน้ำตาล เสียดายที่ต่อให้ลูบไปริวก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ กลับมา ถ้าสะดุ้งสักหน่อยเวลาที่เขาลูบหรืองับลงไปคงจะสนุกกว่านี้ไม่น้อย มืออีกข้างที่ว่างเอื้อมไปลูบพวงหางใหญ่ที่คลอเคลียกับต้นขากาคุมาตลอดกิจ เขารู้สึกจั๊กจี้มาตั้งแต่เริ่มทำ แต่ก็ปล่อยเลยตามเลยให้มันขยับลูบไล้ขาตัวเองไปเรื่อยๆ เพราะถ้าครั้งไหนที่กาคุจั๊กจี้จนทนไม่ไหว เขาก็แค่กระตุกสะโพกขึ้นมา แล้วคนโชคร้ายกว่านั้นก็คือคนที่กำลังขย่มสะโพกรับตัวตนเขาเข้าไปจนครางเสียงหวานลั่น
“อ๊ะ.. ก กาคุ จะเสร็จ…”
“อื้มมม”
ริวเชิดหน้าขึ้นเผยให้เห็นลำคอระหงพราวเหงื่อ ช่วงล่างขยับโถมใส่กันและกันอย่างบ้าคลั่งเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเอง ริวจิกเล็บเข้าที่ต้นขาของกาคุเพื่อเป็นการระบายอารมณ์เสียดเสียวที่กำลังพุ่งทะลุ ดวงตาคลอหยดน้ำหลับพริ้ม ริมฝีปากเม้มแน่นเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน
“เจ้าหมาป่าของฉัน..”
“ท ท่านเคาท์— อื้ออ!!!”
หมาป่าจอมเขมือบด้านบนเบิกตาค้างเมื่อลำคอสัมผัสความเย็นชื้นก่อนที่ความเจ็บจะแล่นแปลบเข้ามาเพียงเสี้ยววินาทีเมื่อคมเขี้ยวของแวมไพร์ฝังลงที่ข้างลำคอของเขา หมาป่าขย่มลงรับความอุ่นร้อนจากแวมไพร์อีกครั้งพร้อมกับตัวเองที่ปล่อยของเหลวขุ่นออกมาจนเลอะชุดของท่านเคาท์อีกครั้งจนได้กลิ่นคาว แต่ก็ไม่ได้มีใครสนใจมันนัก
นิ้วที่จิกเกร็งกับต้นขากาคุละออกมากอบกุมแก้มขาวของแวมไพร์เบื้องล่างก่อนที่หมาป่าจะโน้มใบหน้าลงมาบดจูบริมฝีปากบาง แทรกสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่นของอีกฝ่าย ตวัดเกี่ยวลิ้นแวมไพร์อย่างไม่ยอมแพ้และช่วงล่างที่เริ่มขยับอีกรอบ
“จะกินเยอะไปแล้วนะ อืออ” กาคุว่าเสียงพร่าเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ จมูกโด้งกดที่ซอกคอสีแทน ฝ่ามือทั้งสองบีบนวดที่ก้อนกลมสองก้อนเบื้องล่างไปด้วย
ดวงตาสีทองประกายระริกออกมา ส่วนที่กำลังทำหน้ากลืนกินขมิบตอดรัดจนคนที่ถูกกลืนกินมาเป็นเวลานานได้แต่ส่งเสียงครางต่ำจำยอม
“พอดีเป็นหมาป่า.. ที่หิวมาก”
ว่าพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปาก และแล้วคืนนี้ท่านเคาท์แวมไพร์ก็ได้ถูกมนุษย์หมาป่ากลืนกินไปตลอดคืน
แฮะ!!! ปิดชาเลนจ์ NSFW ของตัวเองจย้าาาาาาาาาาาาาา
หลังจากกคิดมานานว่าจะเอาอะไรมาโรลเพลย์ปิดจ็อบพาร์ทตัวเองดี ก็ได้แนวคิดนี้มา ถถถถ ใกล้ฮาโลวีนละด้วยยย ถือว่าฟิคนี้อาจจะแทนฮาโลวีนไปในตัวละกัน เอิ้กกก
ปุลิง ยังไม่ได้ดูคำผิดนะจ๊ะ
☆ vwhis_corin ☆ 