Drarry_WeeklyTH #5
[ IDOL ]
Pairing : Draco Malfoy x Harry Potter
TYPE : AU fic
ปกติเขาก็เป็นคนที่ค่อนข้างจะขี้หงุดหงิดง่ายเป็นทุนเดิม
และในเวลานี้ก็เหมือนว่ากำลังจะหงุดหงิดและโมโหง่ายกว่าครั้งไหนที่เคยเป็นเสียด้วย
เสียงเกมจากโทรศัพท์ดังมาได้ระยะหนึ่ง เคล้าไปกับเสียงจากคนที่เป็นเจ้าของซึ่งกำลังกุมโทรศัพท์เครื่องสวยไว้ในมือแน่น
เขากำลังสบถด่าเจ้าจอสี่เหลี่ยมตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายมาร่วมชั่วโมงแล้ว
โทรศัพท์ของเขาไม่ได้เสียนจนมันใช้การไม่ได้จนต้องก่นด่า
แต่เป็นสิ่งที่เขากำลังเล่นอยู่ในขณะนี้มากกว่า
“GM มันลืมใส่การ์ดนี้ให้ไอดีฉันรึเปล่าววะเนี่ย!?”
ประโยคทำนองนี้พ่นออกมาจากริมฝีปากได้รูปของร่างสูงที่เหยียดตัวยาวบนโซฟาอย่างหงุดหงิดร่วมชั่วโมงพอกัน หลังจากที่เจ้าตัวจมอยู่กับเกมในโทศัพท์และไม่สามารถสุ่มการ์ดออกมาได้ตามที่หวัง แม้ว่าจะกดเติมเงินไปพอสมควรแล้วก็ตาม
และเพราะไม่ว่าจะเติมไปอย่างไร กดไปขนาดไหนก็ยังไม่ได้การ์ดใบที่หวัง อารมณ์กรุ่นก็มีแววจะเพิ่มขึ้น นิ้วเรียวก็เตรียมจะจิ้มเข้าไปที่เมนูซื้อไอเทมเพื่อตัดเงินออกจากบัญชีอีกครั้งด้วยความอารมณ์เสีย
“โว้วๆๆ คุณครับ อย่าเพิ่งใจร้อน”
คนที่นอนเหยียดบนโซฟาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆ ห้องที่เคยมีเพียงเขาคนเดียวก็มีคนเข้ามาเพิ่ม หนำซ้ำเจ้าของเสียงนั้นยังขยับเข้ามาใกล้ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่อาจทราบได้ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ถูกคนมือดีคว้าไปดูเสียก่อน
“กลับมาตอนไหน” ชายผมบลอนด์ถามเสียงขุ่น
“มาตั้งแต่ที่นายบ่นว่า GM ลืมใส่การ์ดของฉันให้ไอดีนายรึเปล่า”
เสียงหัวเราะขึ้นจมูกดังออกมาจากร่างสูงพอๆ กับที่คนที่ยึดโทรศัพท์ก็เหยียดยิ้มมุมปากพลางไถโทรศัพท์ไปด้วย แล้วเขาก็โดนคนที่มาใหม่ทิ้งตัวเบียดลงตรงหน้าในพื้นที่แคบที่เหลือไม่มากของโซฟาที่นอนอยู่ จนเขาต้องตวัดวงแขนเพื่อกอดรอบเอวเล็กเอาไว้ไม่ให้ตกลงไป
“โห เติมไปเท่าไหร่แล้วเนี่ยมัลฟอย”
คนผมดำเบิกตามองข้อความแจ้งหักเงินออกจากบัญชีที่ยาวพอสมควรในช่วงเวลาแค่ยังไม่ถึงสองชั่วโมงเท่านั้นอย่างตกตะลึง
“ก็หลายตังค์อยู่ จะหมื่นละ”
คนตัวเล็กกว่าหันขวับมองไปด้านหลังของตัวเองแล้วขมวดคิ้วยุ่ง สีหน้าไม่ทุกข์ร้อนของอีกฝ่ายทำให้เขานึกหมั่นไส้
“มาๆ เอาคืนมาได้แล้วพอตเตอร์ ฉันจะกดต่อ”
เดรโกเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์คืนและเตรียมกดเข้าเกมที่เขาเข้าค้างไว้ทันที
“พ่อคุณจะมาหมดเงินกับเกมกาชาไอดอลแบบนี้ไม่ได้นะครับ”
แฮร์รี่รีบเอาฝ่ามือไปกันหน้าจอโทรศัพท์เครื่องสวยไว้พลางจ้องดุๆ ไปยังอีกคน
คนฟังแสร้งหูทวนลม เขาชักมือออกจากเกาะแกะของคนตรงหน้าและเตรียมจะหักเงินจากบัญชีในเกมอีกรอบ แต่ก็โดนคนตัวเล็กปีนตัวขึ้นมาขัดเสียก่อนจนโทรศัพท์เครื่องสวยร่วงหล่นออกจากมือของเดรโกไปอยู่กับพื้นทันที
“เฮ้ ทำอะไรของนายเนี่ย”
“จะบ้ากดไปเยอะขนาดนั้นทำไม”
“ก็อยากได้การ์ดเซ็ตนี้ของนายนี่ สวยออก สกิลก็ดี ฉันไม่ยอมหรอกนะ! รู้ไหมว่าไอ้เบลสมันเอามาอวดฉันว่ามันกดได้ตั้งแต่ 20 ครั้งแรกแล้ว แม่งเหอะ โคตรเกลียดเลย”
จะโกรธก็โกรธไม่ลง จะเอ็นดูก็ว่าใช่ อยากขำแต่ก็ขำไม่ออก คือความรู้สึกของแฮร์รี่ตอนนี้ที่ตีรวนปนกันไปหมดในหัว ยิ่งได้เห็นสีหน้าขึงขังจริงจังของเดรโก แฮร์รี่ก็ยิ่งอดขำไม่ได้แต่ก็ทำได้เพียงขำในใจเท่านั้น
ดูก็รู้ว่าหัวร้อนขนาดไหน ตั้งแต่ตอนที่แฮร์รี่กลับเข้ามาในห้องแล้วได้ยินเจ้าตัวบ่นด่าดินฟ้าอากาศทุกอย่างที่ทำให้สุ่มการ์ดไม่ได้ไอดอลในดวงใจของตัวเองสักที
คนตัวเล็กพ่นลมหายใจเบาๆ วางสองแขนลงบนแผงอกกว้าง “ก็รู้ว่ารวยนะ แต่จะมาผลาญเงินเรี่ยราดแบบนี้ก็ไม่ได้รึเปล่า”
“ก็อยากได้”
เดรโกยังคงยืนยันคำตอบเดิมและกล่าวเสียงแข็งอย่างดื้อดึง คนฟังสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่อย่างใจเย็น นิสัยอยากเอาชนะ และอยากได้อะไรก็ต้องได้ของเดรโกเป็นสิ่งที่แฮร์รี่ไม่สามารถแก้ให้หายได้สักที
ทั้งที่ก็โตขนาดนี้แล้วแต่ยังทำตัวเป็นเด็กๆ อดได้ของเล่นชิ้นโปรดไปได้
“มานี่มา”
สุดท้ายผู้ปกครองตัวโตก็เริ่มอ่อนใจ แฮร์รี่ปีนตัวลงจากร่างของคนที่นอนอยู่ เขาโน้มตัวลงหยิบโทรศัพท์ที่ยังส่งเสียงเกมเจ้าปัญหาจากพื้น เดรโกขยับตัวเป็นนั่งพิงโซฟาดีๆ แล้วคว้าเอวของแฮร์รี่เข้ามากอดจากด้านหลัง แฮร์รี่เองก็ยินยอมให้อีกฝ่ายกอดแต่โดยดีพร้อมกับเอนแผ่นหลังของตัวเองพิงกับแผงอกของคนด้านหลัง
เดรโกก้มหน้าซุกเข้าที่ไหล่มนของแฮร์รี่อย่างออดอ้อน คนถูกกอดขยับไหล่ไปมากับความรู้สึกจั๊กจี้ที่หัวไหล่ พร้อมกับเพ่งมองจอโทรศัพท์ในมือ
“เซ็ตนี้มันยังอยู่อีกตั้งหลายวัน จะรีบกดวันนี้ทำไม” แฮร์รี่ขยับปลายนิ้วไถดูเกมไปพลางๆ
“ได้วันแรกแล้วมันเท่ดีออก ฉันจะได้รีบอัพเลเวลให้ตันด้วย” น้ำเสียงดื้อดึงเช่นเดิมยังคงถูกนำมาใช้
ประโยคที่เล่นเอาคนฟังกลอกตาขึ้นสูง เขาจับได้จากน้ำเสียงของเดรโกว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นแม้อีกฝ่ายจะไม่ได้กล่าวออกมา นั่นก็คือเจ้าตัวจะได้เอาไปอวดใครต่อใครได้อีกว่าสามารถมีการ์ดสุดแรร์นี้ครบทุกเวอร์ชั่น เพราะเขาเห็นเดรโกมักจะทำเช่นนั้นอยู่ประจำ
ระอาใจจะเตือน สุดท้ายก็ปล่อยเลยตามเลยไปทุกที
แฮร์รี่ลดโทรศัพท์ในมือลง ปลายคางเสี้ยมแหลมที่ถูไถไปมากับเส้นผมนุ่มสีดำพลันชะงักไปตามเมื่อแฮร์รี่แหงนหน้าขึ้นเพื่อมองคนด้านหลัง
“ลืมอะไรไปรึเปล่า เดรโก”
ร่างสูงมุ่นคิ้ว สายตาสบมองดวงแก้วสีเขียวสดอย่างรอคำตอบ ในหัวพยายามนึกตามไปด้วยแต่ตอนนี้เขาที่อารมณ์ไม่ค่อยจะดีทำให้นึกคิดอะไรตามยากไปเสียหน่อย
เสียงถอนหายใจยืดยาวดังมาจากคนตัวเล็ก แฮร์รี่อยากจะเขกหมัดลงกลางศีรษะคนดื้อด้านหลังเข้าสักที
“ไอ้การ์ดที่นายอยากได้เนี่ย มันก็แค่ในเกม แต่ไอดอลตัวจริงน่ะ…” คนพูดพิงศีรษะเข้ากับไหล่กว้างพลางช้อนสายตามอง “อยู่ตรงนี้ให้นายกอดอยู่นี่แล้วไง ยังไม่พอใจเหรอหืม?”
คนโดนอ้อนถึงกับเม้มริมฝีปาก เปลือกตาบางหลับลงเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ดวงตาสีเขียวกะพริบปริบมองเขาอย่างใสซื่อแบบเดียวกับที่เจ้าตัวชอบทำยามอยู่บนเวทีการแสดงหรือเซอร์วิสแฟนเพลง ยากยิ่งนักที่เขาจะถอนสายตาไม่ให้มองไปและทำใจไม่ให้หลงใหลตาม
เจ้าไอดอลจอมเล่นตัวตัวดีในเกมที่ทำกำลังให้เดรโกหัวร้อนอยู่ คือคนคนเดียวกับที่กำลังอ้อนให้เขาใจเย็นลงในตอนนี้
วงแขนกว้างกอดร่างในวงแขนแน่นขึ้นจนเจ้าตัวส่งเสียงหัวเราะคิกคักออกมา โทรศัพท์เครื่องสวยของเดรโกถูกยกขึ้นมาอยู่เบื้องหน้าไอดอลชื่อดังอีกครั้ง แฮร์รี่จิ้มเข้าโหมดซื้อไอเทมเพิ่มเพื่อจะกดสุ่มอีกสักรอบให้เจ้าคนด้านหลังหายบ้าสักหน่อย
“ถ้าไม่ได้รอบนี้ก็พอแล้วนะ ให้เติมรอบนี้แค่รอบสุดท้าย”
แฮร์รี่จิ้มรหัสผ่านของเดรโกเพื่อทำการซื้ออย่างชำนาญ เจ้าของเครื่องก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมาเพียงเกยคางกับศีรษะทุยตรงหน้าแล้วจ้องมองจอโทรศัพท์ของตัวเองด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย
“คิดว่าตัวเองกดแล้วจะออกเหรอ?” เดรโกหยอกถามเสียงกลั้วหัวเราะ
“แล้วคิดว่านายกดเองจะออกไหม”
“นั่นล่ะประเด็นที่ทำฉันหัวร้อนอยู่นี่ไง”
ร่างเล็กจัดการกดสุ่มในสิบรอบสุดท้ายทันที เดรโกคล้ายว่าจะตัดใจเลิกหวังไปแล้ว เพราะเขาเอาแต่ใช้ปลายจมูกซุกไซ้เส้นผมดำตรงหน้าก่อนจะไล่ต่ำลงจนมาคลอเคลียที่ซอกคอและหัวไหล่มนแทน แต่แล้วร่างอยู่ในอ้อมแขนเขาก็ดีดตัวพรวดออกมาจากอ้อมแขนของแกร่งจนเขาสะดุ้ง
“อะระ–”
ไม่ทันที่เดรโกจะถามจบประโยคดี ดวงตาเขาเหลือบเห็นสิ่งที่ต้องการจะเห็นมากที่สุดในหน้าจอพอดีจนดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง
“แฮร์รี่! นายกดได้แล้ว! พระเจ้าเหอะ เก่งมากที่รัก!”
“อื้อ!”
คนโดนเรียกว่าที่รักหลับตายู่หน้าเมื่อถูกขโมยหอมแก้มหนักๆ ทั้งสองข้าง เดรโกเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์ของเขาคืนก่อนจะเริ่มจัดการถ่ายรูปหน้าจอ และเอาไปอวดทั้งเบลสหรือใครก็ตามลงโซเชียลยกใหญ่ด้วยความดีใจ
ร่างของคนที่ยังถูกกอดอยู่ในวงแขนถึงกับปั้นหน้าไม่ถูก สมาธิของเดรโกเหมือนจะหลุดไปกับเกมแล้วเรียบร้อย ลืมไปแล้วหรืออย่างไรว่ามีไอดอลตัวจริงนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคน?
แฮร์รี่หรี่ตาลง เหลือบหางตามองคนด้านหลัง
“เดรโก”
เสียงเรียกขุ่นๆ จากคนในอ้อมแขนเรียกให้เดรโกที่กำลังลิงโลดกับการ์ดใบแรร์ของตัวเองต้องชะงักลงแล้วให้ความสนใจกับคนตรงหน้าทันที
เดรโกยิ้มแหยส่งให้คนที่กำลังมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ เสียงพ่นลมหายใจดังขึ้นหึเดียวเท่านั้นก่อนที่ร่างเล็กจะผลุบออกจากวงแขนของเดรโกไปอย่างรวดเร็ว
“ตามสบายเลยคุณ ตามสบายเลย!”
“ฮะ เฮ้! อย่าเพิ่งงอนกันสิครับ คุณแฮร์รี่! โถ่ ไอดอลของผม กลับมาก่อนสิ”
ร่างสูงรีบโยนโทรศัพท์ของตัวเองลงกับโซฟาแล้ววิ่งตามร่างเล็กที่เดินหายเข้าไปอีกห้องทันที พลางส่งเสียงง้อไปตลอดทางแม้สุดท้ายก็จะโดนอีกฝ่ายตะโกนกลับมาอย่างหัวเสียก็ตาม
“ติดไปเลยเกมน่ะ ฉันจะไม่ร้องเพลงให้นายฟังอีก!”
คนฟังถึงกับตีหน้าเหวอ เขารีบพุ่งตัวตามไปกอดเอวเล็กแนบแน่น “ไม่เอาน่า ก็รู้ว่าฉันเสพติดเสียงร้องเพลงของนาย นี่คุณครับ อย่างอนผมสิ หายงอนนะ ไม่เล่นแล้วก็ได้ ร้องเพลงให้ฟังทีน้าาา”
“ไม่ร้อง!!”
สงสัยว่าคุณหนูเดรโกจะต้องเปลี่ยนมาเปย์ไอดอลตรงหน้าตรงๆ แทนที่จะเปย์ในเกมแทนเสียแล้ว
เอ๊ะ..? ตกลงนี่มันหัวข้อไอดอลหรือมันหัวข้อเกมกันแน่อะคะ 5555555555555
งานนี้ชายเดรกคงต้องเปลี่ยนที่เปย์แทนแล้วนะคะ ก่อนที่จะโดนไอดอลตัวจริงเขาโกรธไม่ยอมมาเจอทั้งในเกมและในชีวิตจริง ขิขิ
*GM คือ Game Master นะคะ
☆ vwhis_corin ☆ 