[Fic Harry Potter : DMHP] #AskmakeStoryChallenge ความเชื่อ

 

 

»»»» ความเชื่อ

 

#AskmakeStoryChallenge

Fandom : Harry Potter

Pairing : Draco Malfoy x Harry Potter | DMHP

 

---

 

“เราคงไปด้วยกันไม่รอดหรอก”

 

แฮร์รี่หลับตาเม้มปากแน่นเมื่อประโยคนี้หวนกลับมาในหัวของเขาอีกครั้ง แว่นกรอบกลมถูกถอดออกจากใบหน้า สันจมูกถูกคลึงไปมาเล็กน้อยอย่างคนที่ต้องการจะผ่อนคลาย

 

น้ำเสียงติดแหบและเรียบนิ่งนั้นยังคงตรึงอยู่ในใจของเขามานานนับหลายปี แม้ประโยคนั้นจะถูกกล่าวเมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่ว่านึกถึงเมื่อใดมันยังคงสร้างความเจ็บแปลบในใจของเขาได้เสมอ

 

ไม่ได้ผิดที่คนพูดแต่อย่างใด ถ้าจะผิดก็คงที่นิสัย สังคม การใช้ชีวิตและหลายๆ อย่างที่พวกเขาทั้งคู่ไปด้วยกันไม่ไหวจริงๆ ในตอนนั้น

 

หรือถ้าจะหาคนที่ผิดจริงๆ ก็อาจจะเป็นแฮร์รี่เอง เขาที่พยายามดึงดันและดื้อดึงจะเดินหน้าความสัมพันธ์ต่อโดยที่มองดูก็รู้แล้วว่ามันจะต้องจบไม่สวยลงในสักวัน

 

เป็นเขาที่ดื้อเองทั้งนั้น

 

…

 

“นี่ ถามอะไรหน่อยสิมัลฟอย”

 

“หืม?”

 

“นายเชื่อเรื่องที่ว่า คนที่ใช่จะมาในเวลาที่เหมาะสม ไหม?”

 

เปลือกตาบางเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้าเมื่อพบว่าหากหลับตาลงเมื่อใดแล้วสมองของเขาจะพาลนึกไปถึงบทสนทนาชวนให้เจ็บที่หัวใจขึ้นมา

 

เดรโกผละศีรษะออกจากกำปั้นที่ยันค้ำไว้ตรงขมับของตนเองก่อนจะกวาดสายตาที่ปรือเล็กน้อยของตนเองไปที่โต๊ะทำงานตรงหน้า กระดาษมากมายวางเกลื่อน เขาค่อนข้างจะหน่ายใจกับมันเล็กน้อย

 

มืออีกข้างที่ว่างเอื้อมไปด้านข้างหมายจะคว้าแก้วชาของตนมายกดื่มให้คลายง่วง แต่ก็พบว่ามันว่างเปล่า

 

ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันคงจะเต็มอยู่ตลอดเวลาด้วยฝีมือของใครอีกคน

 

ดวงตาสีซีดหม่นแสงลงอีกครั้ง ผ่านมาก็หลายปีแล้วนับจากประโยคที่ชวนพูดคุยเล่นในครั้งนั้น นานมากจนควรจะลืม แต่เขากลับยังจำมันได้ทุกคำพูด

 

“ไม่รู้สิ แล้วนายล่ะว่าไง”

 

“มันก็อาจเป็นแค่ความเชื่อลมๆ แล้งๆ ตามประสามนุษย์อย่างเราๆ ล่ะนะ แต่ถ้าถามฉัน ฉันว่ามันอาจจะจริงก็ได้นะ การที่เราจะเจอคนๆ นึงที่ใช่แล้วเริ่มความสัมพันธ์กันต่อ มันมหัศจรรย์ดีออก”

 

จำได้ – จำได้ดีแม้กระทั่งรอยยิ้มกว้างๆ หลังการตอบคำถามของตัวเองของเจ้าตัว

 

แล้วเขาล่ะ เชื่อหรือเปล่า?

 

จนถึงตอนนี้เดรโกก็ยังไม่ได้ตอบคำถามนั้นออกไป

 

…

 

บ่ายคล้อยจนอาทิตย์เริ่มลาลับขอบฟ้าหลังจากเม็ดฝนที่โปรยลงมาตลอดวันหยุดลง แฮร์รี่ก็รีบพาตัวเองกลับมาที่ลอนดอน งานมือปราบมารทำให้เขายุ่งไม่น้อยแม้ว่าในตอนนี้จะไม่ค่อยมีมารน่ากลัวคนไหนให้ปราบก็ตาม วันนี้แฮร์รี่ตั้งใจจะไปที่บ้านของแอนโดเมดาเพื่อไปหาลูกทูนหัวของเขาหลังจากที่ไม่ได้ไปมานาน

 

ของว่างในร้านโปรดของแฮร์รี่ที่ลอนดอน ซึ่งแอนโดเมดาและเท็ดดี้ชอบคือสิ่งที่แฮร์รี่ตัดสินใจเลือกซื้อ แม้เขามักจะถูกแอนโดเมดาดุเสมอว่าอาจจะทำให้เท็ดดี้ฟันผุ แต่ถ้าเป็นอะไรที่เท็ดดี้ชอบแล้ว แฮร์รี่ก็ไม่ค่อยจะขัดใจนัก

 

ใช้เวลาไม่นานหลังจากเลือกซื้อของเสร็จแฮร์รี่ก็หายตัวมายังบ้านที่แสนคุ้นเคยแม้จะไม่ได้มานาน เขายืนจัดเสื้อผ้าและผมเล็กน้อยหน้าประตูบ้าน ก่อนจะเคาะมือลงไป

 

ไม่นานนักหลังจากที่เคาะประตู เสียงฝีเท้าก็ดังลอดเข้ามา แฮร์รี่ชะงักเล็กน้อยกับจังหวะฝีเท้านั้น แต่ก็พยายามไม่คิดอะไรมากนัก ดวงตาหลังกรอบแว่นรอคอยคนที่จะมาเปิดประตูว่าจะเป็นแอนโดเมดาดังเดิม

 

“ครับ? ….. พอต..เตอร์?”

 

“…..”

 

ชายหนุ่มสองคนต่างพากันเบิกตาทันทีเมื่อพบว่าคนที่อยู่หลังบานประตูกันและกันนั้นคือใคร แฮร์รี่รู้สึกว่าการกลืนน้ำลายในครั้งนี้ช่างลำบากกว่าครั้งไหนๆ จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามันแห้งผากจนเจ็บไปหมด แค่จะคลำหาเสียงของตัวเองเพื่อตอบออกไปยังทำได้ยาก

 

อีกฝ่ายเองก็ดูจะมีท่าทางตกใจไม่น้อย ดวงตาเรียวคมเบิกกว้างเมื่อพบว่าคนผมดำตรงหน้าคือใคร ไม่รู้ว่าควรเอาดวงตาไปวางไว้ตำแหน่งไหนด้วยซ้ำในวินาทีนี้ ความอึดอัดกำลังโอบล้อมตัวเขาจนรู้สึกว่าตัวหดลงเล็กลงราวกับถูกประตูหนี

 

ความรู้สึกที่ถูกเก็บซ่อนไว้ลึกสุดในใจของคนทั้งสอง…

 

ราวกับถูกกะเทาะด้วยค้อนปอนด์แรงๆ

 

“อ้าวแฮร์รี่ เข้ามาสิ พอดีเลย พวกเรากำลังจะเริ่มมื้อค่ำกันแล้ว เดรโกก็พาแฮร์รี่เข้ามาได้แล้ว ข้างนอกมันเย็น”

 

ทั้งสองไม่มีใครว่าอะไร แฮร์รี่เอี้ยวตัวส่งยิ้มให้แอนโดเมดาที่เดินขวักในบ้านก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ยังยืนนิ่งขว้างประตูบ้านอยู่ ผ่านมาซักพักแล้วแต่เขายังหาเสียงตัวเองไม่เจอเลย

 

เกลียดตัวเองตอนที่ควบคุมไม่ได้สุดๆ

 

กว่าที่จะรู้ตัว ถุงหิ้วในมือของแฮร์รี่ก็ถูกเดรโกคว้าไปถือเองทั้งหมดเสียแล้วโดยที่แฮร์รี่แทบไม่ทันได้ร้องห้าม เดรโกยืนหลบไปด้านข้างพลางขยับศีรษะเป็นสัญญาณให้แฮร์รี่เดินนำเข้าไปก่อน

 

ใจของคนเป็นแขกกระตุกวูบเล็กน้อย

 

เพราะมันยังคงเหมือน…

 

เหมือนกับตอนที่พวกเขายังรักกัน

 

 

 

มื้อเย็นแสนง่ายในบ้านหลังเล็กพร้อมด้วยเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายคนเดียวในบ้านเรียกสีสันที่หายไปพักหนึ่งได้แต่งแต้มบ้านหลังนี้ให้กลับมา

 

แอนโดเมดาดูจะดีใจไม่น้อยกับการมาของแฮร์รี่ในวันนี้ เพราะทำให้เธอมีโอกาสที่จะได้คุยกับหลานของเธออย่างเดรโกได้อย่างเต็มที่ โดยที่เท็ดดี้ก็มีคนดูแลดีๆ อย่างแฮร์รี่คอยจัดการอยู่

 

แต่เหมือนว่าคู่สนทนาของเธอจะไม่ได้มีสมาธิที่จะคุยกับเธอเท่าไหร่นัก

 

หญิงเพียงหนึ่งลอบยิ้มอ่อนใจเล็กน้อย เธอสังเกตมองทั้งหลานชายของเธอ รวมถึงลูกทูนหัวของลูกพี่ลูกน้องของเธอ บรรยากาศแบบที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเริ่มตั้งแต่บนโต๊ะอาหารแล้ว แต่ก็ดีที่เด็กชายตัวน้อยคอยสร้างบรรยากาศออกมากลบความหม่นๆ นั้นลง

 

อาจถึงเวลาที่ผู้ใหญ่สองคนต้องเคลียปัญหาใจกันสักที

 

“เท็ดดี้ เราต้องไปนอนแล้ว”

 

“เอ๋! แต่ผมยังเล่นกับแฮร์รี่ไม่เสร็จ”

 

“แฮร์รี่ต้องพักผ่อน วันนี้เขาเหนื่อยมาทั้งวันกับการจับโจรนะ”

 

เท็ดดี้มุ่ยหน้าไม่พอใจ แต่พอได้รับรอยยิ้มและสายตาอ่อนโยนของแฮร์รี่ที่มองมา เด็กชายก็ยอมแต่โดยดี พ่อทูนหัวและลูกทูนหัวสลับกันหอมแก้มไปมาก่อนที่แฮร์รี่จะยื่นมือเท็ดดี้ส่งให้แอนโดเมดารับช่วงต่อ

 

“ขอให้โชคดี เคลียให้เรียบร้อยนะ”

 

แอนโดเมดากระซิบเบาๆ แค่นั้นก่อนจะเดินห่างออกไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูก็รู้ว่าเธอจริงจังมากแค่ไหนกับการกระทำในครั้งนี้ และเธอก็มีความหวังมากด้วยว่าความคลุมเครือระหว่างชายหนุ่มสองคนนี่จะจบลงเสียที

 

ในห้องนั่งเล่นเหลือเพียงแค่ผู้ชายสองคนที่ยืนห่างกันเพียงแค่โซฟากั้นแล้ว เมื่อแอนโดเมดาจากไปความอึดอัดก็เริ่มก่อตัวขึ้นทันที จู่ๆ ในห้องนั่งเล่นที่แม้จะมีเตาผิงจุดไฟติดอยู่แต่ก็รู้สึกหนาวขึ้นมาแปลกๆ

 

เป็นฝ่ายที่คุณชายบ้านมัลฟอยนั่งลงที่โซฟามุมหนึ่งก่อน เรียวขายาวตวัดไขว่ห้างกันไว้ แฮร์รี่ที่เห็นดังนั้นจึงต้องยอมนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันแต่ก็อีกมุมอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

ต่างฝ่ายต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไรสักคำ แฮร์รี่จดจ้องมองเปลวเพลิงสีแดงซึ่งขยับไหวในเตาผิงราวกับว่ามันมีอะไรน่าสนใจหรือจะมีอะไรผุดออกมาจากกองฟืนนั่น ผิดกับเดรโกที่เหมือนจะอยู่ไม่นิ่งเท่าไหร่เขาเหลือบมองคนข้างๆ เป็นพักๆ และขยับเปลี่ยนท่านั่งไปมาเกือบทุกนาที

 

“นี่ ..สบายดีไหม”

 

สุดท้ายคนที่มีท่าทางอยู่ไม่สุขมากที่สุดก็เอ่ยขึ้น แฮร์รี่ค่อยๆ หันหน้าไปตามต้นเสียงก่อนจะพยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้มเจื่อน

 

ตั้งแต่ที่หน้าประตูบ้าน แฮร์รี่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรกับเดรโกเลยสักคำ ทั้งที่เขาสามารถถามตอบกับเท็ดดี้หรือแอนโดเมดาได้สบาย แต่เมื่อต้องพูดกับเดรโกจู่ๆ ก็รู้สึกว่าเสียงของตัวเองมันหายไปเฉยๆ ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกหนักๆ ในใจที่บอกไม่ถูก

 

อีกฝ่ายจะหัวใจเต้นแรงเหมือนกันไหม

 

จะรู้สึกคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ ขึ้นมาเหมือนกันไหม

 

ในห้วงความรู้สึก ยังหลงเหลือกันอยู่หรือเปล่า

 

 

“ที่นายเคยถามน่ะ”

 

เดรโกเอ่ยทำลายความเงียบออกมาอีกครั้ง ใบหน้าเสี้ยมแหลมหันไปจ้องคนข้างกายที่กำลังส่งสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามมาทางเขา รอยยิ้มจางๆ ฉายบนใบหน้าขาวซีดอย่างอ่อนโยน เรียกริ้วแดงจางบนใบหน้าของใครอีกคนได้อย่างดี

 

“ที่นายเคยถามฉัน ว่าเชื่อเรื่องคนที่ใช่จะมาในเวลาที่เหมาะสมไหม? ..ผ่านมาขนาดนั้นแล้ว แต่ฉันยังจำนายได้ชัดเจนอยู่เลย” เดรโกยืดตัวเล็กน้อย สายตาเบนออกไปที่เตาผิงบ้างก่อนจะเงียบไปอีกครั้ง

 

หัวใจของแฮร์รี่เต้นแรงเมื่อพบว่าเดรโกยังคงจำคำถามที่เขาเคยถามไว้นานนั่นได้อย่างดี จนเขากลัวว่าในบ้านที่มีเพียงเสียงสะเก็ดไฟแตกนั้นใครอีกคนจะได้ยินเสียงหัวใจของเขาเหลือเกิน ฝ่ามือขาวบางยกขึ้นกุมอกไว้ก่อนจะเบนใบหน้าไปอีกทางเพื่อหลบซ่อนประกายบางอย่างในดวงตาตัวเอง

 

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันก็คงไม่เชื่อ” เดรโกกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง โทนเสียงเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่แสนคิดถึง

 

“แต่ตอนนี้.. ถ้าคนที่ใช่ที่ว่ายังคงเป็นนายอยู่ ฉันว่าฉันเชื่อความเชื่อนั่นหมดใจเลย แล้วนาย…เหมือนกันกับฉันรึเปล่า แฮร์รี่?”

 

แฮร์รี่หันหน้ากลับมา ส่งยิ้มให้กับคนที่มองเขาด้วยรอยยิ้มอยู่ก่อน รอยยิ้มที่แสนคิดถึง และยังดูเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ไหนจะยังท่าทางที่ใช้ตอบคำถามเขาในตอนนี้ก็ยังเหมือนกับตอนนั้นไม่มีเปลี่ยน

 

เสียงที่คาดว่าหายไปนานแล้วก็เหมือนจะเป็นใจขึ้นมา แฮร์รี่หลับตาลงผ่อนลมหายใจเล็กน้อย ก่อนจะจ้องตอบแววตาที่ยังรอคอยคำตอบอย่างมีความหวังอยู่

 

“ขอบคุณสำหรับคำตอบนะ ฉันเอง…ก็เหมือนกัน”

 

 

FIN

---

 

 

one shot สั้นๆ กับเรือหลวงของตัวเองตอนนี้พ่วงด้วยชาเลนจ์ค่ะ เห็นว่าน่าสนใจดีเลยต้องจัดซักหน่อย ถ้าของวันไหนนึกออกอีกจะทยอยเข็นออกมาแล้วกันงับ! TvT

ขอบคุณคุณ Kaizame69 นะคะสำหรับหัวข้อชาเลนจ์ที่น่าสนใจค่ะ !